e-arsakeio


Books' archway


ep en


harvard




Μια διαφορετική και πρωτότυπη γιορτή, που έγραψε και επιμελήθηκε η κ. Κατερίνα Ταταράκη, παρουσιάστηκε την Τρίτη 24 Μαΐου 2016, από το Ε΄2 τμήμα τού Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Δημοτικού Σχολείου Εκάλης.
Μια καταληκτική διαδικασία τής εφετινής σχολικής διαδρομής και μια ανασκόπηση, που η ιδιαιτερότητά της αφορούσε στους συντελεστές.
Ικανοποιώντας τη σύγχρονη οπτική τής εκπαιδευτικής προσέγγισης, που θέλει τη γονεϊκή εμπλοκή πρωταγωνίστρια των σχολικών δραστηριοτήτων, οι γονείς ενώθηκαν με τα παιδιά τους, συμπράττοντας επί σκηνής και συνδημιουργώντας.
Της καταληκτικής αυτής διαδικασίας είχε προηγηθεί μια προετοιμασία, που λειτούργησε ως ενθαρρυντική και δημιουργική ενίσχυση τής θεμελιακής τριγωνικής σχέσης μαθητή, γονέα και δασκάλου.
Ο σχεδιασμός τής δομής τής παράστασης είχε εξ’ αρχής βασιστεί στην παρουσίαση των έργων των μαθητών, στην αξιοποίηση των δεξιοτήτων των γονιών και στη δράση τής Συμβουλευτικής-Ψυχολογικής Υπηρεσίας τού Σχολείου. Η έκφραση τού συναισθήματος αποτέλεσε το βασικό κοινό θέμα, που αναπτύχθηκε ποικιλότροπα κατά τα διαφορετικά μέρη τής γιορτής. Ένα συναίσθημα που, κατά τη ροή, άλλαζε συνεχώς μεταμφιέσεις. Γέμιζε τον χώρο, χρησιμοποιώντας ήχους και εικόνες.
Τα έργα των παιδιών από τη εφετινή τους διαθεματική εργασία, που ήταν αφιερωμένη στον "Φάρο", φώτισαν και ζέσταναν τα πρόσωπα και τις ψυχές. Ο ήχος από το φλάουτο μιας μαθήτριας ενώθηκε αρμονικά με το πιάνο τής μητέρας της, ενώ λίγο αργότερα, μια άλλη μητέρα παρουσίασε μια ιδιαίτερη φωτογραφική έκθεση. Κάθε αποτυπωμένη έκφραση των προσώπων των μαθητών, κάθε φωτογραφία, άξιζε χίλιες λέξεις, χίλια συναισθήματα και σκέψεις.
Ακολούθησε η αναφορά στην πορεία και στις εργασίες τού εφαρμοζόμενου προγράμματος συναισθηματικής νοημοσύνης «Σινέ-Συναίσθημα». Η παιδικότητα, η ωριμότητα, το χιούμορ και η σοβαρότητα διαδέχονταν αρμονικά το ένα το άλλο. Και η συγκινητική φωνή του υπέροχου παππού – παραμυθά ταξίδεψε τους μεγαλύτερους και μικρότερους ακροατές σε τρυφερές αναμνήσεις.
Ύστερα, «σαν έτοιμη από καιρό», μια ολόκληρη μικτή ορχήστρα γονέων και παιδιών ακολούθησε την οδηγία τού πατέρα μαέστρου. Η μπακέτα υψώθηκε, δίνοντας το τέμπο και ορίζοντας τον ρυθμό. Το συναίσθημα άρχισε να τραγουδάει και να χορεύει και η ψυχή να χαίρεται!
Τότε ήταν κατάλληλη η στιγμή για την ψυχολόγο τού Σχολείου μας κ. Κούκνη να πάρει τη σκυτάλη και να παρουσιάσει μια σχετική και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δράση τής Συμβουλευτικής-Ψυχολογικής Υπηρεσίας κατά τη διάρκεια τής οποίας μια μητέρα πιανίστρια ζωγράφιζε τα συναισθήματα στα ηχοχρώματα των ασπρόμαυρων πλήκτρων.
Στον επίλογο, έγινε θεωρητική αναφορά στη σημασία τής συνύπαρξης, η οποία υπογραμμίστηκε με τη λυρική σύμπραξη γονέων, μαθητών και δασκάλων.
Η εικόνα του τέλους δικαίωσε την προσπάθεια, καθώς ήταν αδύνατη η διάκριση μεταξύ θεατών και πρωταγωνιστών. Μικροί και μεγάλοι δικαίως αλληλοσυγχαίρονταν γι' αυτήν τη συνδημιουργία, που από μόνη της αποτελεί εξασφάλιση, και υπέρβαση ακόμη, τής επιτυχίας.