Την εβδομάδα 29 Φεβρουαρίου έως 4 Μαρτίου 2016 οι μαθητές τής Ε΄2 τάξης τού Α΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Δημοτικού Εκάλης, με την καθοδήγηση τής δασκάλας τους κ. Κατερίνας Ταταράκη, ένωσαν τη φωνή τους λέγοντας ένα ηχηρό δυναμικό «Όχι στη βία», μέσα από σειρά δράσεων που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά τού Σχολικού Εκφοβισμού (6 Μαρτίου).
Αρχικά αναπτύχθηκε ενδιαφέρουσα εισαγωγική συζήτηση, κατά τη διάρκεια τής οποίας το ευρύτερα αποδοκιμαστέο φαινόμενο τής βίας συσχετίστηκε με τα αναγνωρισμένα δικαιώματα κάθε ανθρώπου και προεκτάθηκε, βρίσκοντας και αναλύοντας την εφαρμογή του στο σχολικό περιβάλλον. Επισημάνθηκε η διαχρονική παρουσία τού φαινομένου και αποσαφηνίστηκε ο όρος «bullying», δίνοντας έμφαση στις προϋποθέσεις θεώρησής του (ύπαρξη θύτη και θύματος, επανάληψη και στοχοποίηση).
Στη συνέχεια αναλύθηκαν οι διαφορετικές μορφές εκφοβισμού: σωματική, λεκτική και ψυχική βία. Όλες οι λύσεις που προτάθηκαν εμπεριείχαν την υποχρέωση αναφοράς τού γεγονότος, τόσο από τα ίδια τα θύματα όσο και κυρίως από κάποιους πιθανούς μάρτυρες. Ακόμα και εάν έχει ως εφαλτήριό της το δικαιολογημένο συναίσθημα τού φόβου, η αποσιώπηση είναι συνενοχή. Η ευγένεια είναι υπερηφάνεια, η παθητικότητα όχι.
Τη θεωρητική πρώτη προσέγγιση ακολούθησαν ποικίλες δράσεις, με χαρακτηριστικότερη αυτή που προετοιμάστηκε στον χώρο των Καλλιτεχνικών και εξελίχθηκε στην τάξη. Τα παιδιά φιλοτέχνησαν τέσσερεις μεγάλες φιγούρες: δύο παιδικές (θύτης και θύμα) και δύο ενηλίκων (δασκάλα ή μητέρα και δάσκαλος ή πατέρας). Αφού οι φιγούρες αναρτήθηκαν στον πίνακα, τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και κατέληξαν σε διάφορα πιθανά σενάρια διαλόγων και συναισθημάτων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν ανάμεσα στους τέσσερεις πρωταγωνιστές.
Παραπλήσια εργασία πραγματοποιήθηκε στη συνέχεια και στο τετράδιο των Ελληνικών, στο πλαίσιο της Δημιουργικής Γραφής, όπου αφού οι μαθητές κόλλησαν ένα χαρακτηριστικό κόμικ τής ΕΨΥΠΕ που απεικόνιζε έναν γίγαντα και έναν νάνο, οι μαθητές εμπνεύστηκαν και διατύπωσαν τις πιθανές συνομιλίες.
Χωρίς να γίνει άμεσα αντιληπτό, αναπτύχθηκε σταδιακά μια ταύτιση, καθώς τα έντονα περιγραφόμενα συναισθήματα κέντρισαν εκ νέου το ενδιαφέρον και δημιούργησαν την ανάγκη νέας προσέγγισης. Τα παιδιά αντιλήφθηκαν ότι η αναφερόμενη θεωρία είναι εν δυνάμει πράξη. Μπήκαν στη θέση των εμπλεκόμενων σε ένα τέτοιο φαινόμενο και προσπάθησαν να σκιαγραφήσουν τα διαφορετικά προφίλ τους. Προβληματίστηκαν με τον φόβο, που οδηγεί στη μη αντίδραση και τελικά στη διαιώνιση τού φαινομένου. Συσπειρώθηκαν σε ένα προαποφασισμένο σχέδιο-τρόπο αντίδρασης, για την περίπτωση που αντίστοιχα φαινόμενα εισβάλουν στην καθημερινότητά τους.

• 
•