Γράφουν οι μαθήτριες Άρτεμις Σταυριανοπούλου και Μυρτώ Τουτούζη (Β4)
Από τα αρχαία χρόνια, οι άνθρωποι σήκωναν το βλέμμα τους προς τον ουρανό προσπαθώντας να εξηγήσουν τα άστρα, τις εκλείψεις και τα παράξενα φαινόμενα. Δημιούργησαν μύθους και φαντάστηκαν τον κόσμο σαν σκηνή, όπου οι θεοί είχαν τον πρώτο λόγο. Μα αν αυτοί οι θεοί ζούσαν σήμερα, τι θα έλεγαν άραγε για την εποχή των διαστημικών αποστολών, των τηλεσκοπίων και των δορυφόρων;
Ας ξεκινήσουμε με τον μεγαλύτερο πλανήτη, τον Δία. «Μα πόσο θράσος έχουν αυτοί οι άνθρωποι! Στήνουν μηχανές και παρακολουθούν τον πλανήτη μου. Ξεχνάνε όμως το γεγονός, ότι εμένα υπακούν οι καταιγίδες, εμένα, τον βασιλιά των ουρανών! Και… ας τους θυμίσει κάποιος ότι, όπως εγώ κρατούσα την ισορροπία στον Όλυμπο, έτσι κι εκείνοι πρέπει να φροντίσουν την ισορροπία του πλανήτη τους, που την βλέπω να χάνεται…»
Ο Ποσειδώνας, ο θεός της θάλασσας, θα σκεφτόταν: «Βλέπω πια ότι οι άνθρωποι ταξιδεύουν όχι μόνο στις θάλασσές μου, αλλά και στον κοσμικό ωκεανό. Ο ουρανός τους έγινε το νέο πέλαγος!»
Η Αφροδίτη, η ομορφότερη θεά, θα αναλογιζόταν: «Εγώ, η δίδυμη αδερφή της Γης, και δεν μπορώ να προσφέρω ζωή στους ανθρώπους, αν χρειαστεί, λόγω της καυτής επιφάνειας του πλανήτη μου. Ο κόσμος μου έγινε παράδειγμα καταστροφής, με θερμοκρασίες που δεν αντέχονται. Ας γίνει αυτό ένα μάθημα για εσάς, τους ανθρώπους, ώστε να μην αφήσετε τη Γη σας να καταντήσει έτσι και να εξαφανιστεί…»
Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, θα συλλογιζόταν: «Είμαι ο πιο βασικός πλανήτης, από ό,τι φαίνεται σήμερα. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει τα ποτάμια μου και πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα υπάρξει ζωή στον πλανήτη μου. Είμαι πολύ ευγνώμων, που μπορώ να βοηθήσω τους ανθρώπους, αντίθετα με άλλους πλανήτες!»
Ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών, θα γελούσε με τους δορυφόρους, που στέλνουν μηνύματα απ’άκρη σ’άκρη του κόσμου και από το Διάστημα στη Γη: «Έγινα περιττός! Μα χαίρομαι, γιατί τώρα όλοι μιλάτε με ταχύτητα… θεϊκή!»
Οι θεοί, λοιπόν, θα είχαν ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις για το σημερινό διάστημα. Ίσως, να μην το έβλεπαν ως τον ουρανό των θεών, αλλά ως το επόμενο σύνορο του ανθρώπου. Ίσως, να θαύμαζαν την ανθρώπινη επιμονή να φτάσει εκεί, όπου κάποτε μόνο οι ίδιοι μπορούσαν. Και ίσως τελικά, μέσα από διαστημόπλοια και τηλεσκόπια, να έβλεπαν τον άνθρωπο να πλησιάζει λίγο πιο κοντά στους ουρανούς τους.
