• 
•  

Αντιπροσωπία μαθητών τής Γ΄ τάξης τού Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού επισκέφθηκε τις φυλακές ανηλίκων κρατουμένων στον Ελεώνα Θηβών. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012 στο πλαίσιο τού μαθήματος των Θρησκευτικών.
Ιδιαίτερα θερμή ήταν η υποδοχή από τον διευθυντή τού σχολείου των φυλακών  κ. Κλήμη Πυρουνάκη, ο οποίος αντιμετωπίζει τις μαθήτριές του με προατατευτικό και εγκάρδιο τρόπο. Οι μαθήτριες τού Αρσακείου μετέφεραν δώρα αγάπης στις κρατούμενες, τις οποίες συνάντησαν στο σχολείο των Φυλακών. Σε ζεστή ατμόσφαιρα συνομίλησαν μαζί τους, αντάλλαξαν απόψεις σχετικά με τα σημαντικά τής ζωής και πληροφορήθηκαν τον τρόπο λειτουργίας τού σχολείου δεύτερης ευκαιρίας των φυλακών.
Η επίσκεψη στις φυλακές ολοκληρώθηκε με μουσικό πρόγραμμα το οποίο είχαν ετοιμάσει μαθήτριες τού Αρσακείου.
Τα παιδιά συνόδευσαν οι καθηγητές κ. Αγγελική Καριώτογλου (θεολόγος), Φοίβη Κατσαμπάνη (θεολόγος) και Μαριλένα Ροζόκου (φιλόλογος).
Οι μαθητές έγραψαν μετά την επίσκεψη
«Η επίσκεψη μας στις φυλακές δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που περίμενα. Το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, στο οποίο και μας υποδέχθηκαν, ήταν ένας χώρος φωτεινός, στολισμένος με ζωγραφιές των κοριτσιών και με δικό του κήπο, ένας χώρος ικανός να παρέχει στις κοπέλες τις απαραίτητες γνώσεις για τη ζωή τους, την ευκαιρία για εισαγωγή σε κάποιο πανεπιστήμιο και κυρίως την ελπίδα, το πιο σημαντικό εφόδιο από όλα. Γιατί η ελπίδα είναι αυτό που τους βοηθά να αγωνίζονται διαρκώς. Και η ελπίδα καθρεφτιζόταν στα χαμόγελά τους, τού διευθυντή τού σχολείου και των εθελοντών καθηγητών. Ελπίδα ότι αυτά τα κορίτσια θα αποφυλακιστούν και δεν θα επιστρέψουν και ακόμα περισσότερο ότι θα αποφυλακιστούν έχοντας αλλάξει και έχοντας αποκτήσει επιπρόσθετα εφόδια. Και αυτό το είδα στην Erinda, που κατά την παραμονή της είχε μάθει να πλέκει, στην Έλενα, που με ζήλο διάβαζε ‘’Κρητικό’’ , και στην Αλίνα, που ανυπομονούσε να δει τα παιδιά της. Και όλες αυτές κορίτσια, παιδιά σαν εμάς, με διαφορά ότι διέπραξαν ένα λάθος. Αυτά όμως τα παιδιά κατάφεραν να με διδάξουν ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα στη ζωή μου: τον ασταμάτητο αγώνα για τη ζωή».
                                                                                                                                  Μελίνα Καδιανάκη, Γ΄1                                                                                                                                                                                       
«Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή που όσο κι αν  συνταράσσουν την ψυχή, χαράσσονται ανεξίτηλα στην μνήμη. Για εμένα τέτοια εμπειρία ήταν η επίσκεψη μας στις φυλακές γυναικών στον Ελεώνα Θηβών. Είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα όσα αισθάνθηκα και όλα όσα σκέφτηκα κατά την επίσκεψη μας, αλλά και το βλέμμα αυτών των κοριτσιών που μας υποδέχθηκαν στο σχολείο τους, εκεί που παλεύουν να ξορκίσουν τα φαντάσματα τού παρελθόντος. Μετανιωμένες αλλά και αποφασιστικές προσβλέπουν σε ένα μέλλον καλύτερο, χωρίς σκιές και αβάσταχτα φορτία. Οι ιστορίες τους ήταν συγκινητικές, όχι γιατί υπήρξαν θύματα αλλά γιατί εξελίχθηκαν σε μετανιωμένους θύτες, οι οποίοι δέχονται ενσυνείδητα το τίμημα ενός λάθους. Και το δικαίωμα τής μετάνοιας και τής αλλαγής δεν μπορεί ποτέ η ελληνική κοινωνία να τους το στερήσει, όσο σκληρά κι αν τους συμπεριφέρεται. Αυτό είναι άλλωστε που τις πονά πιο πολύ, το επικριτικό βλέμμα, οι γυρισμένες πλάτες, οι κλειστές πόρτες, τα γεμάτα λύπηση βλέμματα, η έλλειψη εμπιστοσύνης. Όλα αυτά με προβλημάτισαν βαθιά και ως υποψήφια φοιτήτρια Νομικής κατάλαβα πως η δικαιοσύνη δεν πρέπει να είναι αμείλικτη και πως όλοι ανεξαιρέτως έχουν δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία.»
                                                                                                                                Έλλη Γαβριηλίδου, Γ΄1                                                                                                                               
«Στις γυναικείες φυλακές ανηλίκων γυναικών στον Ελεώνα Θηβών άνοιξε μπροστά στα μάτια μας μια πύλη φωτός και αγάπης. Γνωρίσαμε μια πλευρά τής κοινωνίας μας, για την οποία τόσα πολλά ακούγαμε, αλλά στην ουσία τίποτα δεν γνωρίζαμε. Εκεί μέσα βρίσκονται έγκλειστες γυναίκες, που όπως οι ίδιες μας είπαν "πληρώνουν την απληστία τους". Και η απληστία τους έγκειται στο γεγονός ότι μπορεί να μην είχαν να φάνε την επόμενη ημέρα, να μην μπορούσαν να ταΐσουν το παιδί τους. Και όμως αναγνωρίζουν πως έβλαψαν με τις πράξεις τους την κοινωνία. Σε τι σημείο άραγε αυτογνωσίας πρέπει να φτάσει κανείς για να σκεφτεί κάτι τέτοιο; Πόσοι από εμάς δεν βλάπτουμε τους συνανθρώπους μας καθημερινά, υλικά, σωματικά ή ψυχικά, και δεν αισθανόμαστε καμία συστολή; Στις γυναίκες αυτές λοιπόν, που η κοινωνία τις τοποθετεί στο περιθώριο με τη στάμπα τού απολυμένου φυλακής, εμείς είδαμε έναν ψυχικό κόσμο που πολλοί θα ζήλευαν. Γιατί όση αξία έχουν τα γράμματα, άλλη τόση ίσως αξία έχουν τα πάθη και η γνώση που μπορεί κανείς να αποκομίσει από αυτά. Αυτό λοιπόν έχουν την ευκαιρία να κάνουν οι γυναίκες αυτές στη φυλακή, να σκεφτούν και να γίνουν καλύτερες. Και εμείς έχουμε την υποχρέωση, όπως την έχουμε προς τον γείτονά μας, να τους παράσχουμε τη φροντίδα που χρειάζονται. Όχι με οίκτο, αλλά με την αγάπη και τη στοργή που υποδέχθηκε στην παραβολή τού "ασώτου  υιού", ο πατέρας τον παραστρατημένο αλλά μετανοιωμένο υιό του.»
                                                                                                                              Αντωνία-Ροδάνθη Πευκιανάκη, Γ΄4                                                                                                              
«Η επίσκεψή μας στις φυλακές γυναικών τής Θήβας ήταν για μένα μια αξέχαστη εμπειρία. Η ανάγκη αυτών των γυναικών να επικοινωνήσουν μαζί μας και να μοιραστούν τα προβλήματά τους είναι σίγουρα κάτι το οποίο δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Οι συνθήκες διαβίωσής τους είναι άθλιες, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, όταν ένα κελί το μοιράζονται 8 άτομα διαφορετικής ηλικίας. Τα λόγια μιας φυλακισμένης, η οποία μας είπε "Στη φυλακή μπορεί να είμαστε φυλακισμένες στο σώμα, αλλά είμαστε ελεύθερες στο πνεύμα και στην ψυχή", ήταν το μόνο αισιόδοξο μήνυμα που πήρα φεύγοντας από εκεί. Αυτό που με άγγιξε όμως περισσότερο είναι αυτό που μας είπε ο διευθυντής τού σχολείου των φυλακών "Ο παράδεισος από την κόλαση απέχουν 5 λεπτά, όση είναι η απόσταση από το σχολείο των φυλακών μέχρι τα κελιά".
                                                                                                                                    Βικτώρια Μήτσιου, Γ΄3                                                                                                                                                                                                     
«Όταν είχα πρωτοακούσει γι΄ αυτή την επίσκεψη είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια σκεφτόμουνα ότι θα ήταν μια χρήσιμη, επαγγελματικά, εμπειρία για μένα, αφού σκέφτομαι να γίνω δικαστή,ς κι από την άλλη χρήσιμη ανθρωπιστικά, γιατί πιστεύω ότι όλοι πρέπει να δουν πώς είναι εκεί. Αυτό που μου έκανε πιο πολύ απ’ όλα εντύπωση μόλις φθάσαμε εκεί ήταν τα κάγκελα, τα σύρματα και οι ψηλοί τοίχοι. Ένα περιβάλλον πραγματικά αποκλεισμένο από την κοινωνία. Ακόμα πριν δω τα παιδιά που ήταν μέσα, μού δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι αυτό που έλεγε ο Πρωταγόρας, ότι η εξορία από τον κόσμο είναι χειρότερη από τον θάνατο, ήταν στ΄ αλήθεια σωστό. Αφού μας ελέγξανε δύο φορές ενδελεχώς, μπήκαμε στον χώρο τού σχολείου των φυλακών. Στην αρχή μάς μίλησε ο διευθυντής τού σχολείου. Πολύ καλός άνθρωπος, φάνηκε να νοιάζεται για τα κορίτσια, αλλά και πάλι μου έβγαζε, δεν ξέρω το γιατί, έναν αέρα δεσμοφύλακα. Είδαμε πολλά με αυτά τα κορίτσια και σε αυτά τα κορίτσια. Πάνω απ΄ όλα όμως εγώ είδα ανθρώπους χωρίς καμιά διαφορά από μένα. Παιδιά σαν και μας που έχουν κάνει ένα λάθος. Σοκαρίστηκα όταν μία κοπέλα μού είπε ότι οι φύλακες δεν επιτρέπουν να δημιουργούνται φιλίες εκεί μέσα και ότι όταν παρατηρούν κάτι τέτοιο τις χωρίζουν. Πολλές ήταν μέσα άδικα. Ποιο κράτος άραγε που έχει σωστή δικαιοσύνη φυλακίζει μια κοπέλα δύο χρόνια γιατί δεν έχει χαρτιά; Πόση σήψη πρέπει να έχει ένα δικαστικό σύστημα για να βάλει μια κοπέλα φυλακή επειδή μαχαίρωσε στο πόδι τον άντρα της, ο οποίος την κακοποιούσε; Προφανώς το περήφανο και «δίκαιο» ελληνικό κράτος. Φεύγοντας έμεινα με το συναίσθημα ότι όλοι πρέπει να μάθουν πώς περνούν τα παιδιά εκεί μέσα τη ζωή τους. Για μένα τουλάχιστον, που θέλω να ακολουθήσω τον δικαστικό κλάδο, θα μου είναι πλέον δύσκολο να στείλω κάποιον ανήλικο στη φυλακή. Κλείνοντας, θα ήθελα να θυμίσω σε όλους ότι ο καρπός τής ελευθερίας είναι ο γλυκύτερος απ’ όλους και δεν πρέπει με τίποτα να περιφρονείται.»
                                                                                               Τριαντάφυλλος Κουλουφάκος, Γ΄2