Στον Άγη Καράμπελα, αρχισυντάκτη τής μαθητικής εφημερίδας “Ο Ντελάλης”, τού Α΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού, τού τμήματος Ζώνης Δημοσιογραφίας (με υπεύθυνη καθηγήτρια την κ. Ξένια Σιούτη), είχε παραχωρήσει συνέντευξη ο αείμνηστος Διονύσης Σαββόπουλος.
Ακολουθεί εισαγωγικό σημείωμα του Άγη και η συνέντευξη.
***
Διονύσης Σαββόπουλος: Μια συνέντευξη «εκ βαθέων…» για την εφημερίδα “Ο Ντελάλης”
Ο Διονύσης Σαββόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 2 Δεκεμβρίου 1944 και έφυγε από την ζωή στις 21 Οκτωβρίου 2025, χθες.
Ήταν ο σημαντικότερος Έλληνας τραγουδοποιός, ο οποίος, είχε και την μεγαλύτερη επίδραση στις νεότερες γενιές. Και, παρόλο που τα μέλη των νεότερων γενιών μπορεί να μην έχουν ακούσει ποτέ το ”Άσπα” ή το “Περιβόλι”, μάθει στο νηπιαγωγείο τη “Συννεφούλα” και στο Δημοτικό το “Ας Κρατήσουν οι Χοροί”.
Έτσι, όταν σήμερα τους ρώτησαν οι καθηγήτριες και οι καθηγητές στα σχολεία αν ήξεραν τον Σαββόπουλο, μετά από λίγη σκέψη και ψίθυρους, απαντούσαν «ναι»…
Εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω τον Διονύση Σαββόπουλο κάποιες φορές, και η κορυφαία από αυτές τις φορές ήταν η μέρα που δέχτηκε να του πάρω συνέντευξη για την σχολική εφημερίδα τού Α’ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού, τον “Ντελάλη”. Οι ερωτήσεις μου ήταν απλές, αλλά απάντησε με τον καλύτερο τρόπο σε όλες, όπως θα δείτε παρακάτω.
Άγης Καράμπελας, μαθητής τής Γ΄ τάξης τού Α΄Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού
Ακολουθεί η συνέντευξη:
- Φανταζόσασταν, όταν πηγαίνατε Γυμνάσιο, ότι θα γινόσασταν τραγουδοποιός;
- Όχι, δεν το φανταζόμουνα. Τραγούδια γράφω από πολύ μικρός, βέβαια, άλλα δεν το φανταζόμουν, ιδίως όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο. Πάντως, μια φορά που γυρνούσαμε από την Κωνσταντινούπολη με την μητέρα μου στην Θεσσαλονίκη, όπου και μεγάλωσα, και όπως το τρένο περνούσε τα σύνορα, εκεί στον Έβρο και έμπαινε πια στην δική μας Θράκη ένα τρανζίστορ που ήταν εκεί, στο κουπέ, έπαιξε αυτό το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι που λέει “Μην τον ρωτάς τον ουρανό, το σύννεφο και το φεγγάρι”, ένα υπέροχο τραγούδι, μια υπέροχη μελωδία και ήτανε και σαν να με… υποδέχονταν στα πάτρια εδάφη, τόσο πολύ με συγκίνησε εκείνο το τραγουδάκι. Η Μαίρη Λω, αν θυμάμαι καλά, το τραγουδούσε και σκέφτηκα: “Θα ήθελα να κάνω αυτήν την δουλειά, να γράφω τέτοια τραγούδια”, άλλα αυτό το αποφάσισα πολύ μετά.
- Πώς αισθάνεστε ότι τα τραγούδια σας συγκινούν και τραγουδιούνται από σημερινούς εφήβους;
- Ά, αυτό μου αρέσει πάρα πολύ, το καλύτερό μου. Γιατί κοίταξε τώρα, η μεγαλύτερη συγκίνηση που μπορεί να μας δώσει ένα τραγούδι είναι η συγκίνηση που νιώθει ο κόσμος που το αγαπούσε όταν ήταν έφηβος. Μετά, όμως, αυτός ο κόσμος φεύγει και έρχονται νεότεροι οι οποίοι δεν ξέρουνε, δεν ζούσαν εκείνα τα χρόνια. Λοιπόν, εδώ σε θέλω μάστορα, από αυτούς τους νεότερους θα ενδιαφερθεί κανένας, για αυτά τα οποία έγγραφα; Είναι μερικοί που ενδιαφέρονται και, από ότι έχω καταλάβει, είναι οι καλύτεροι ανάμεσα στους νεότερους (γέλια).
- Τι φαντάζεστε και τι ελπίζετε ότι θα συμβαίνει στην Ελληνική μουσική στα τέλη του 21ου αιώνα;
- Θα ήθελα να συνεχίζεται αυτή η τέχνη, βάση της οποίας δεν φτιάχνουμε τραγούδια για να δείξουμε τον εαυτό μας ή για να κοκορευόμαστε ότι είμαστε ωραίοι. Γράφουμε τραγούδια για να μένουμε άνθρωποι, να μάθουμε καλά τα ελληνικά, να φτιάχνουμε ωραία τραγούδια και για να μπορούμε είμαστε ειλικρινείς και όταν λέω ειλικρινείς, εννοώ με ανοιχτή ψυχή. Αυτό είναι η ειλικρίνεια. Η ειλικρίνεια δεν είναι “σε πληροφορώ”, αλλά είναι να σου μιλάω με ανοιχτή ψυχή. Με ανοιχτή ψυχή, λοιπόν, πρέπει να γράψω ελληνικά τραγούδια. Ελπίζω έτσι να είναι και τότε.
- Ποιος είναι ο αγαπημένος σας νέος (σε ηλικία) τραγουδοποιός;
- Προσπαθώ να σκεφτώ, μα τόσο πολύ προσπαθώ και δεν βρίσκω. Θα υπάρχει κάποιος, άλλα δεν τον έμαθα ακόμη για τον αγαπήσω. Πολύ θα το ήθελα.
- Ποιο από τα τραγούδια που έχετε φτιάξει είναι το αγαπημένο σας;
- Εδώ συνήθως απαντάνε «μα όλα, όλα μου τα αγαπάω το ίδιο, δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω». Αυτό ισχύει και για μένα, αλλά έχω μια αδυναμία σε ένα τραγούδι, γιατί το έγραψα μέσα σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Μια φορά ήμουν στην φυλακή για πολιτικούς λόγους, στη χούντα. Και εκεί πέρα μέσα, για να περνάει η ώρα – γιατί δεν περνάει η ώρα όταν σε έχουν σε ένα κελί δύο μέτρα επί ένα, δεν περνάει η ώρα, είναι σαν να τρως τα σίδερα – ναι, έγραφα τραγούδια. Έφτιαχνα δηλαδή δικό μου χρόνο, που νικούσε αυτόν τον ισοπεδωτικό. Και έχω γράψει δυο-τρία τραγούδια εκεί πέρα μέσα, εκ των οποίων αυτό που λέει «Κι αν βγω απ’ αυτήν τη φυλακή/κανείς δεν θα με περιμένει» (σ.σ.: «Η Δημοσθένους Λέξις»). Αυτό το τραγούδι άντεξε και στο χρόνο, το τραγούδησαν κι άλλοι συνάδελφοι. Έχω μια αδυναμία σ’ αυτό το τραγούδι. Τώρα θα μού πεις, τι γύρευε ο Δημοσθένης; Στην αρχή δεν έλεγε τίποτα για Δημοσθένη, αλλά μετά, το 1972 που κυκλοφόρησε, έπρεπε να περάσει από τη λογοκρισία. Τούς μπέρδεψα! Έβαλα μέσα τον Δημοσθένη, την Όλυνθο… Έτσι το τραγούδι έμεινε.
- Και τελευταία ερώτηση: τι θα προτείνατε σε ένα παιδί ή έναν έφηβο που θέλει σήμερα να ασχοληθεί με το τραγούδι;
- Να μάθει να παίζει ένα οργανάκι, μια κιθάρα, ένα πιάνο, ένα ακορντεόν.. Να μάθει λίγη μουσική οπωσδήποτε. Και βασικά να ακούσει άλλους τραγουδοποιούς. Τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Γιάννη Παπαιωάννου, αυτά τα υπέροχα ρεμπέτικα τραγούδια. Αλλά κι άλλα, ωραία ελαφρά τραγούδια σαν αυτά που έγραφε ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης… Και ν’ ακούει και τα ξένα τραγούδια. Στη δικιά μου την εποχή, οι μεγάλοι ήταν ο Ντίλαν, οι Μπιτλς, ο Ζορζ Μπρασένς, ο Ζακ Μπρελ. Μετά θα βγήκαν κι άλλοι, δεν τους ξέρω, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρχουν. Να ακούει τραγούδια γενικά, να τα ευχαριστιέται, να μαθαίνει να τα λέει. Ν’ ακούει και τα ελληνικά, να μάθει και λίγη μουσική και να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς του. Και να παρακαλάει και να μη χαθεί. Γιατί αν ακολουθείς το δρόμο της καρδιάς σου, πρέπει να προσεύχεσαι και να μη χαθείς.
- Κύριε Σαβββόπουλε, σας ευχαριστώ πολύ!
