Από τον κ. Χρήστο Παρασκευά, φιλόλογο τού Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού:
«Έμφυτος πάσιν ανθρώποις ο τής ελευθερίας πόθος»
Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, Αρχαίος Έλληνας ιστοριογράφος, 1ος αιών π.Χ.,
Τα ξημερώματα τής 21ης Απριλίου 1967, ανακοινώνεται από το ραδιόφωνο ότι ο στρατός ανέλαβε την εξουσία και ότι καταργούνται άρθρα τού Συντάγματος. Οι πολίτες ξυπνούν μουδιασμένοι χωρίς να γνωρίζουν, ποιοι ακριβώς βρίσκονταν πίσω από όλα αυτά. Το πραξικόπημα είχε επιβληθεί «αναίμακτα», όπως ισχυρίστηκαν οι πραξικοπηματίες.
Την ίδια άποψη δεν θα σχηματίσουν και οι κρατούμενοι που βρέθηκαν σε φυλακές ή σε νησιά εξορισμένοι, επειδή ήταν «αντιφρονούντες». Ανάμεσα σε άλλους, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Μανόλης Γλέζος, ο Ανδρέας Λεντάκης και ο Μίκης Θεοδωράκης (1969). Ο τελευταίος εκεί εμπνέυστηκε για να γράψει τους στίχους που ακολουθούν: να γράψει τους στίχους που ακολουθούν:
«Μες στα σύρματα κλεισμένοι, μα η καρδιά μας πάντα ορθή,
πάντα ο ίδιος όρκος μένει, λευτεριά και προκοπή»
Σε ένα καθεστώς τρομοκρατίας, οι Έλληνες ζούσαν για έξι ολόκληρα χρόνια. Η Ελλάδα ούτε «σε γύψο» μπήκε, ούτε από το «αδιέξοδο» βγήκε. Όμως, διέθετε μια νεολαία σε διαρκή αναβρασμό. Οι φοιτητές ήταν αυτοί που ανέλαβαν ν’ αποκαλύψουν το αληθινό πρόσωπο τής δήθεν πολιτικής κυβέρνησης. Διατυπώνουν μια σειρά αιτημάτων που όλα συνοψίζονταν στο τρίπτυχο «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Ήταν 14 Νοέμβρη τύυ 1973, όταν οι φοιτητές τού Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα. Την επόμενη μέρα, το ίδρυμα ασφυκτιούσε από το πλήθος των φοιτητών που είχαν μαζευτεί…
Οι φοιτητές έστησαν ραδιοφωνικό σταθμό.
Κάθε λίγο, ακουγόταν το μήνυμα: «Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο! Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων».
Μεσάνυχτα 16 προς 17 Νοέμβρη, βγήκαν τα τανκς. Κύκλωσαν το Πολυτεχνείο. Ξημέρωνε 17 του μήνα, όταν ένα τανκ όρμησε και γκρέμισε την πύλη τού Πολυτεχνείου, περνώντας και πάνω από τα σώματα εκείνων που είχαν σκαρφαλώσει σ’ αυτήν. Ακολούθησε συμπλοκή. Ο εκφωνητής τού σταθμού, απάγγειλε τον εθνικό ύμνο. Μετά, ο σταθμός, σίγησε.
Η φωνή των φοιτητών, όμως, είχε φωλιάσει στις καρδιές των πολιτών. Οι νέοι πότισαν με το αίμα τους τον σπόρο τής λευτεριάς και μας δίδαξαν για άλλη μια φορά πως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Στις 23 Ιουλίου 1974 η επτάχρονη δικτατορία τής 21ης Απριλίου, υπό το βάρος τής Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, κατέρρευσε. Οι στρατιωτικοί παρέδωσαν την εξουσία στους πολιτικούς και ο λαός σε φρενήρη ενθουσιασμό γιορτάζει την πτώση των συνταγματαρχών σε κάθε δρόμο και πλατεία. Από την ημέρα αυτή αρχίζει η εποχή τής Μεταπολίτευσης, η λαμπρότερη, ίσως, περίοδος της πολιτικής ιστορίας τού ελληνικού κράτους.
Η 52η επέτειος από την εξέγερση τού Πολυτεχνείου μάς βρίσκει αντιμέτωπους με δύο μεγάλες προκλήσεις: την ανάγκη να αρθρώσουμε ένα βροντερό «Ποτέ Ξανά» στις δυνάμεις τού φασισμού και τής δικτατορίας αλλά και την καθημερινή υπεράσπιση των δικαιωμάτων των συμπολιτών μας, όταν αυτά διακυβεύονται. Το Πολυτεχνείο δείχνει δρόμους και τρόπους ζωής ασυμβίβαστους με την υποταγή και τον ατομικισμό που είναι η χειρότερη μορφή φασισμού. Η φετινή επέτειος οφείλει να αποτελεί δική μας συλλογική δέσμευση και τού καθενός χωριστά απέναντι στο χρέος να διασφαλίσουν οι επόμενες γενιές ότι η θυσία των νέων που αγωνίστηκαν ενάντια στην καταπίεση τής δικτατορίας για αξίες, ιδανικά, παιδεία και δημοκρατία δεν πήγε χαμένη! Άλλωστε, ΜΝΗΜΗ σημαίνει ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!
