Από τον Χρήστο Παρασκευά, Φιλόλογο του Αρσακείου Γενικού Λυκείου Ψυχικού.
‘‘ Γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος! ’’
Με αυτούς τους στίχους στο Άσμα Ηρωικό και Πένθιμο για τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, ο Οδυσσέας Ελύτης αποτυπώνει το ψυχικό βάρος των Ελλήνων μαχητών στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, στο οποίο χιλιάδες Ελλήνων έσπευσαν να πολεμήσουν το 1940, για να υπερασπιστούν τον ακριβό Ήλιο της Ελευθερίας.
Όταν το πρωινό της Δευτέρας της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο ηγέτης της φασιστικής Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι, απαιτεί μια σειρά δικαιωμάτων εις βάρος της Ελλάδας, δεν περίμενε ότι μια μικρής ισχύος και έκτασης χώρα θα όρθωνε το ανάστημά της και θα κήρυττε πόλεμο εναντίον του.
Το «ΟΧΙ» που απηύθυνε ο Μεταξάς στον Ιταλό πρέσβη που του παρέδωσε το τελεσίγραφο δεν ήταν ένα «ΟΧΙ» διχαστικό. Ήταν ένα «ΟΧΙ» ενωτικό. Γιατί με αυτό καλούσε συλλήβδην τον ελληνικό λαό να πολεμήσει σύσσωμος και να διατρανώσει υπερήφανα ότι είναι «παρών» και αυτή τη φορά που καταπατώνται τα δικαιώματά του. Αυτό το «ΟΧΙ» το είπαμε όλοι μαζί.
Οι βουνοκορφές από την Ήπειρο μέχρι τη Θράκη, από το Καλπάκι μέχρι τα οχυρά του Ρούπελ και του Εχίνου αντιλαλούν με το ΑΕΡΑ των πολεμιστών μας για 216 ημέρες ασταμάτητα. Όσο δηλαδή κράτησε ο ελληνοϊταλικός και στη συνέχεια ο ελληνογερμανικός πόλεμος.
Φυσικά, δεν ήταν μόνο εξωτερικός ο εχθρός που κλήθηκε το έθνος μας να αντιμετωπίσει. Ήταν και ο εσωτερικός εχθρός της αγωνίας, της δίψας, της έλλειψης και της απώλειας.
Όμως, αυτά τα δεινά δεν πτοούν τους Έλληνες φαντάρους που από ξηρά, θάλασσα και αέρα παραδίδουν μαθήματα θάρρους, ανδρείας και αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο. Διότι η αντίσταση που επιδείξαμε τότε, δεν ήταν απλώς μια αντίσταση στα τανκς και τα αεροπλάνα που ήρθαν να μας χτυπήσουν από τη Δύση. Ήταν μια αντίσταση σε ό,τι αυτά συμβόλιζαν και σε ό,τι αυτά ήθελαν να επιβάλουν. Το μίσος, το φασισμό, τον αυταρχισμό και το θάνατο.
Σε όλους αυτούς τους ανώνυμους Έλληνες, αργότερα, θα υποκλιθεί η κοινή γνώμη της Ευρώπης. Χαρακτηριστικά, ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας Ουίνστον Τσώρτσιλ θα πει: «Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούσαν σαν ήρωες, τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούνε σαν τους Έλληνες» επαληθεύοντας έτσι τα λόγια του Κωστή Παλαμά: «Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και το αίμα».
Αυτές οι πράξεις γενναιότητας και αυτοθυσίας είναι που μας αναγεννούν την ελπίδα ότι σε περίπτωση που κάποιος επόμενος «Μεσσίας» αποπειραθεί να καταστρατηγήσει τη δημοκρατία και την ελευθερία, εμείς όλοι δεν θα υπογράψουμε κάποια συνθηκολόγηση που ενδεχομένως να μας επιτρέψει να υποστούμε πιο ήπια μέτρα, όπως έγινε τότε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά θα αμυνθούμε σθεναρά απέναντι σε αυτόν τον «Μεσσία» και ό,τι αυτός πρεσβεύει.
Δυστυχώς, και σήμερα βλέπουμε σταδιακά την εξάπλωση του μίσους να γιγαντώνεται και να γίνεται αποδεκτή από τους λαούς που φέρνουν στην ηγεσία παράδοξους «Μεσσίες». Καλούμαστε, λοιπόν, να έχουμε οξυμμένες τις αισθήσεις μας κάθε φορά που μια εωσφορική προσωπικότητα υπόσχεται να μας σώσει στέλνοντας στον Καιάδα μια σειρά ανθρώπων που έχουν στιγματιστεί ως νόσος ή ανωμαλία. Σήμερα, μετά από τα τραύματα της ανθρώπινης ιστορίας χρειάζεται να βρισκόμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση, για να μην ξανανοίξει η χαίνουσα πληγή.
Για αυτό είναι και σήμερα επίκαιρο το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου.
