Γράφει η μαθήτρια Ναταλία-Μαρία Βούρβαχη (Β΄1):
Το φεγγάρι (η Σελήνη) είναι ο φυσικός δορυφόρος της Γης και το φωτεινότερο σώμα στον νυχτερινό ουρανό. Είναι ετερόφωτο σώμα, καθώς η λάμψη του δεν είναι δική του πηγή φωτός, αλλά αποτέλεσμα της αντανάκλασης του ηλιακού φωτός στην επιφάνειά του.
Η εικόνα του φεγγαριού στον νυχτερινό ουρανό εμπνέει έντονα συναισθήματα και αποτελεί διαχρονικό σύμβολο στην ποίηση. Άλλοτε συνδέεται με τη μελαγχολία, τη νοσταλγία και τη μοναξιά και άλλοτε με τον έρωτα και τον κύκλο της ζωής. Παράλληλα, οι συνεχείς μεταμορφώσεις του (οι φάσεις του: νέα σελήνη, πρώτο τέταρτο, πανσέληνος, τελευταίο τέταρτο) γίνονται ποιητικό μοτίβο, που δηλώνει αλλαγή, απώλεια ή αναγέννηση. Έτσι, το φεγγάρι στην ελληνική ποίηση δεν είναι απλώς ένα ουράνιο σώμα, αλλά μια πολυδιάστατη εικόνα που ενσαρκώνει την ομορφιά, τον έρωτα, τον χρόνο και την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο άρθρο που ακολουθεί γίνεται μια επιλεκτική ανάλυση σε δύο ποιήματα κορυφαίων ποιητών μας.
Ειδικότερα, στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Άξιον Εστί» το φεγγάρι παίζει κομβικό ρόλο και είναι συνυφασμένο με το ελληνικό τοπίο. Έτσι, στο μέρος «Η Γένεσις» αναφέρεται:
«Το φεγγάρι έλαμπε στον κόρφο της θάλασσας σαν άσπρη περιστέρα.»
Εδώ το φεγγάρι συνδέεται με την καθαρότητα, την ειρήνη και την ελπίδα και παρομοιάζεται με «περιστέρα», το οποίο παραπέμπει σε θρησκευτικό σύμβολο (Άγιο Πνεύμα).
Περαιτέρω, στο μέρος «Τα Πάθη» το φεγγάρι χάνει την λάμψη του:
«Με το φεγγάρι του χειμώνα, στη σκιά των βουνών…»
Τώρα είναι χειμωνιάτικο, ψυχρό, αυστηρό και είναι βαρύ, όπως ο χειμώνας.
Τέλος, στο μέρος «Το Δοξαστικόν» το φεγγάρι ξαναπαίρνει φωτεινό, θριαμβευτικό χαρακτήρα:
«Και το φεγγάρι ανέβηκε ψηλά να φωτίσει τον αγώνα των ανθρώπων…»
Γίνεται φως, που αγκαλιάζει την αναγέννηση και την ελπίδα και «δοξάζει» τον άνθρωπο. Συμβολίζει τη νίκη της ζωής απέναντι στο σκοτάδι. Και στο ποίημα του Γεώργιου Σεφέρη με τίτλο «Μυθιστόρημα (ΣΤ)» αναφέρεται: «Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγος σαν αργυρό μαντήλι.» Το φεγγάρι αναδύεται από τη θάλασσα, όχι σαν φωτεινό σώμα, αλλά παρομοιάζεται με ένα «μαντήλι», εικόνα που παραπέμπει σε αποχαιρετισμό και στην ξενιτιά, καθώς στην ελληνική παράδοση σχετίζεται με τον αποχωρισμό (όταν κάποιος φεύγει για ταξίδι τον ξεπροβοδίζουν κουνώντας το μαντήλι). Επομένως, ο Σεφέρης το χρησιμοποιεί ως σύμβολο μελαγχολίας και μνήμης και όχι ως ρομαντικό στοιχείο.
Και τέλος, λίγοι στίχοι από τη συντάκτρια…
Φεγγαράκι μου εσύ αγαπημένο,
Πόσο σε θαυμάζω
εσένα που σε κοιτάνε τόσα μάτια χορτασμένα,
που βρίσκουν παρηγοριά σε εσένα.
Εσύ πολύτιμό μου,
εσύ που κρύβεις ελπίδα και παρηγοριά,
θλίψη και πόνο για μία καρδιά.
Φεγγαράκι μου εσύ αγαπημένο!
