«Χαίρε, ω φιλτάτη Συρία! Πολιτιστικό οδοιπορικό σε έναν κόσμο οριστικά χαμένο» επιγράφεται η έκθεση την οποία επισκέφθηκε η Γ΄ τάξη τού Αρσακείου Γυμνασίου Θασσαλονίκης, στις 10 Φεβρουαρίου 2015, συνοδευόμενη από τους καθηγητές κ. Α. Αλεξίου, Σ. Καρανάσιου, Σ. Καρασάββα, Β. Κωσταρά και Α. Σγουρού.
Στο επιβλητικό κτήριο τής Βίλας Καπαντζή, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, το Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και το Αρχείο τής Πολιτιστικής Εταιρείας "Πανόραμα" παρουσιάζουν μία περιδιάβαση στη Συρία με τον φωτογραφικό φακό τού Θεόφιλου Προδρόμου.
Πρόκειται για μια έκθεση φωτογραφιών, που αποτυπώνουν με διαύγεια κι ευαισθησία το πολιτιστικό παλίμψηστο τής Συρίας: από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η συριακή γη δέχτηκε και ανέδειξε διαφορετικούς πολιτισμούς με τρόπο οικουμενικό και με πνεύμα αυθεντικού αλληλοσεβασμού. Αυτό το πνεύμα προδίδεται σήμερα που ο πόλεμος καταστρέφει άκριτα ό,τι έζησε κι αναπτύχθηκε αιώνες τώρα.
Οι μαθητές περιηγήθηκαν σε έναν κόσμο πολύχρωμο, πολύβουο, και μαζί σιωπηλό, ακολουθώντας τα λόγια τής ιστορικού Μαριάννας Κορομηλά, υπεύθυνης για την έκθεση, που σημειώνει: «Μία έκθεση αφιερωμένη στον ύψιστο πολιτισμό και την ύψιστη ευγένεια των εξαιρετικών ανθρώπων που είχαμε την τύχη να συναντήσουμε. Για όλα αυτά που είδαμε, που μάθαμε, που νιώσαμε, που αγαπήσαμε. Για όλα αυτά που δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι χάνονται, χάθηκαν, με αυτόν τον αποτρόπαιο τρόπο.
Για όλα όσα μας ξάφνιαζαν και μας γοήτευαν, ξαναφέρνοντας λησμονημένες εικόνες κι ακούσματα, αισθήσεις και αισθήματα, γεύσεις και μυρωδιές από το παρελθόν.
Για τους αλιείς τής πορφύρας και τους εμπόρους τής Φοινίκης. Για τους Βεδουίνους, τους Δρούζους και τους Κούρδους που ζούνε μέσα στους αρχαίους ερειπιώνες. Για τα δεκάδες ακατοίκητα βυζαντινά χωριά.
Για τις χρυσές ψηφίδες στο Μεγάλο Τζαμί τής Δαμασκού και την ανεμοθύελλα στα ερείπια τής Ντούρας Ευρωπού. Για τα απογεύματα στον Συμεών τον Στυλίτη, όταν κοκκινίζουν οι πέτρες. Για τις δύσεις στην έρημο, τις βραδιές στον Ευφράτη, τα χρυσαφένια ξημερώματα στην Παλμύρα.
Για τις μητροπόλεις των πέντε χριστιανικών δογμάτων στο Χαλέπι και τις παραδεισένιες αυλές με τα γιασεμιά και τις λεμονιές πίσω από τους μαντρότοιχους των γέρικων σπιτιών.
Για τον Ρωμανό τον Μελωδό και τον Εφραίμ τον Σύρο. Για τον Χάννα Μανσούρ, που εμείς τον είπαμε Ιωάννη Δαμασκηνό. Για τους Σελευκίδες και τους Ομαγιάδες. Για το παλαίφατο Πατριαρχείο Αντιοχείας, από αιώνες τώρα στη Δαμασκό.
Για τους γραφείς τής προϊστορικής Ουγκαρίτ, που έφτιαξαν το πρώτο αλφάβητο στον κόσμο, αυτό που ταξίδεψε ως το Αιγαίο. Για τον Καβάφη, που μας κρατούσε παντού συντροφιά.
Για τους κοινούς τόπους και τους άγραφους συλλογικούς κώδικες που ξαναβρήκαμε. Για τα άγνωστα πεδία τού αλληλοσεβασμού και τής συνύπαρξης που ανακαλύψαμε.
Για την οικουμενική διάσταση των πραγμάτων που ζήσαμε.»

• 
•