Την Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016 οι μαθητές που πραγματεύονται το θέμα «Η θεραπευτική δύναμη τού παιχνιδιού», στο πλαίσιο τής ερευνητικής εργασίας τής Β΄ τάξης τού Αρσακείου Λυκείου Θεσσαλονίκης, παρακολούθησαν σχετική εισήγηση από την ψυχολόγο τού Σχολείου μας κ. Δέσποινα Ιακώβου.
Η κ. Ιακώβου μίλησε στους μαθητές μέσα από παραδείγματα για την σημασία τού παιχνιδιού και για την ευεργετική επίδραση που μπορεί να ασκήσει στον ψυχικό κόσμο τού παιδιού.
Σύμφωνα με την εισηγήτρια, το παιχνίδι είναι για το παιδί ένα προστατευμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο τολμάει να πάρει ρόλους, να αντιδράσει, να τοποθετηθεί και να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των άλλων. Ταυτόχρονα, αποτελεί πεδίο πειραματισμού και εξερεύνησης. Η φαντασία, όμως, που εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια τού παιχνιδιού δεν είναι ανεξάρτητη από τα βιώματά του. Μέσα από το παιχνίδι το παιδί εκφράζει τα προσωπικά του συναισθήματα, τις σκέψεις και τις επιθυμίες του.
Για τον λόγο αυτό, ο παιδοψυχολόγος χρησιμοποιεί το παιχνίδι ως μέσο διάγνωσης ή και επιβεβαίωσης δυσμενών συνθηκών ή καταστάσεων (βία, κακοποίηση κ.λπ.).
Η αξιοποίηση μικρών παιχνιδιών που αποτελούν μικρογραφίες προσώπων, ζώων και αντικειμένων τού σπιτιού στοχεύει στο να βοηθήσει το παιδί να αναβιώσει καταστάσεις που ζει στην οικογένεια. Το παιχνίδι εδώ αποτελεί ένα ασφαλές μέσο, όπου το παιδί μπορεί να εκφράσει χωρίς κίνδυνο ή απειλή τον εσωτερικό του κόσμο: τον χαρακτήρα του, τις φοβίες του, το άγχος του, τα βιώματά του. Ακόμη, σε ένα τέτοιο προστατευμένο πλαίσιο μπορεί το παιδί να διαμορφώσει και ένα σύστημα ηθικών αξιών και κανόνων αλλά και να διαμορφώσει την προσωπικότητά του, αναπτύσσοντας την ευφυΐα του, την αντίληψη και τη δημιουργικότητά του. Ουσιαστικά, λοπόν, το παιχνίδι αποτελεί μια γέφυρα μεταξύ εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου, ενώνοντας αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα με αυτό που βιώνει ή αντιλαμβάνεται το παιδί.
Στη συνέχεια, η κ. Ιακώβου τόνισε ότι το παιχνίδι βοηθάει στη γνωστική ανάπτυξη, στην ανάπτυξη των γλωσσικών δεξιοτήτων αλλά, παράλληλα, έχει  θεραπευτικό και αγχολυτικό ρόλο. Η θεραπευτική ιδιότητα τού παιχνιδιού στηρίζεται στη μιμητική ικανότητα της παιδικής ηλικίας. Το παιδί, με έναν συμβολικό τρόπο αντιμετωπίζει αγχώδεις καταστάσεις. Την αγωνία του και το άγχος του τα προβάλλει μέσα στα παιχνίδια και λέει τα λόγια που θα ήθελε να ακούσει για να ηρεμήσει. Έτσι, το παιδί εξωτερικεύσει το πρόβλημά του, την κατάστασή του, τη δυσκολία του ή το άγχος του.
Ο θεραπευτής,από την άλλη, παίζοντας με το παιδί, μπορεί να τού υποδείξει ένα πλαίσιο για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι.
Ακολούθησε συζήτηση σχετικά με τις διάφορες κατηγορίες παιχνιδιού (μοναχικό, παράλληλο, συντροφικό-συνεργατικό) αλλά και τις μορφές στις οποίες αυτό μετασχηματίζεται κατά τη διάρκεια τής εφηβείας ή και τής ενηλικίωσης. Ακόμη, επισημάνθηκαν μέθοδοι θεραπείας με τη βοήθεια θεατρικού ή μουσικού παιχνιδιού (μουσικοθεραπεία, δραματοθεραπεία κ.λπ.).
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε, τέλος, στα διαδικτυακά παιχνίδια τα οποία δεν δρουν θεραπευτικά αλλά στοχεύουν σε μια επιφανειακή ψυχαγωγία και εκτόνωση προβάλλοντας εικόνες βίας.
Η εισήγηση πλαισιώθηκε από σχετικό εποπτικό υλικό.
Το παραπάνω ερευνητικό πρόγραμμα καθοδηγεί η καθηγήτρια κ. Αναστασία Γκίνη.

• 
•