Α΄ Λύκειο Ψυχικού

«…Ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε…»
Μυστήριο η είσοδός Του εις τον κόσμο
Μυστήριο και η έξοδός Του από τον τάφο

Έχουν περάσει είκοσι αιώνες από τότε που ακούστηκε το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Είκοσι αιώνες και οι άνθρωποι ζούμε σε έναν κόσμο όπου ο σταυρός και η Ανάσταση είναι καθημερινά γεγονότα στη ζωή μας. Ο σταυρός του πόνου, της ανάγκης, της φτώχειας, του πολέμου, του θανάτου, της απώλειας, του χωρισμού, της βίας, της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης και της αρρώστιας στοιχειώνουν την ανθρώπινη ζωή, την κάνουν δύσκολη, επίπονη, την αδειάζουν από νόημα και αξία, την κάνουν παράλογη, την κατακερματίζουν.
Είναι τότε που όλοι προσμένουμε μια αλλαγή, μια απαλλαγή από τους καθημερινούς σταυρούς. Στην ουσία, δηλαδή, προσμένουμε τη δική μας Ανάσταση, τη δική μας ριζική αλλαγή, την έξοδο από τη δίνη, τη νοηματοδότηση του προσωπικού μας σταυρού. Να κατανοήσουμε ότι η σταύρωση δεν είναι το τέλος, ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την Ανάσταση που όμως δεν νοείται χωρίς σταυρό.
Η Ανάσταση είναι λυτρωτική υπό την έννοια ότι μας ελευθερώνει από τα εσωτερικά βαρίδια. Είναι καινούρια αρχή ως εγρήγορση της συνείδησης, ως αναγέννηση, ως εσωτερική αφύπνιση. Είναι συνώνυμη της ανάτασης, της ανάκαμψης, της υπέρβασης. Είναι μια δοκιμασία πίστης. Η ζωοποίηση ενός νεκρού είναι πρόκληση για το μυαλό κάθε ανθρώπου, αλλά και πρόσκληση αποδοχής του. Χωρίς την Ανάσταση δεν συγκροτείται η χριστιανική διδασκαλία. Μια Ανάσταση που μας εξοικειώνει με τον θάνατο, αλλά δεν μας συμφιλιώνει μαζί του, μια Ανάσταση που μας ωθεί να χαιρόμαστε τη ζωή και να αγαπάμε τους άλλους. Μια Ανάσταση που μας επιτρέπει να αποκτήσουμε αίσθηση της μέγιστης κλίμακας του χρόνου και της ελάχιστης κλίμακας της ύπαρξής μας, ατομικής και συλλογικής, μέσα στο σύμπαν.
Προσδοκούμε Ανάσταση νεκρών, μα και Ανάσταση ζωντανών. Ανάσταση από το θάνατο της πλεονεξίας, της υποκρισίας, της ελευθερίας, της ευαισθησίας της ανθρωπότητας, της αγάπης (βρώμα την αγάπην ποιούμενοι). Της πράξης και του ονείρου. Προσδοκούμε Ανάσταση των αδυνάτων, των αδύναμων, των περιθωριοποιημένων. Ανάσταση της ευθύνης. Να γίνουν οι φτωχοί η Αγία Τράπεζα του σύγχρονου βίου μας. Προσδοκούμε την Ανάσταση κάθε αίσθησης, την Ανάσταση της έκπληξης. Να πυρπολήσουμε τη μιζέρια και το ανικανοποίητο. Προσδοκούμε εκείνη την αίσθηση, εκείνο το βλέμμα, που θα κοιτάει κάθε στιγμή ως τελευταία, έως ότου κατοικήσουμε το κάλλος, έως ότου μας κατοικήσει το κάλλος. Μόνο τότε θα νιώθουμε τα επίγεια με τα επουράνια να γίνονται ένα, τα ορατά να φιλιώνουν με τα αόρατα, η στρατευόμενη εκκλησία να γίνεται μια κοινή χαρμόσυνη χορωδία με την θριαμβεύουσα.
Η ιερή «τρέλα» της αναστάσιμης χαράς διαλύει το χοϊκό κράτος του ορθολογισμού, συντρίβει τον μηδενισμό κάθε εποχής, κάνει τις φιλοσοφίες του κόσμου να μοιάζουν νοητικά «κουφάρια». Η Ανάσταση του Χριστού είναι το αδιάψευστο τεκμήριο της θεότητάς Του, το αιώνιο «αγκάθι» στο πλευρό των υλιστών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επ-Ανάσταση από την Ανάσταση.

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Καθηγητών

001 Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά πολύ κοντά στους νέους, ο πολυβραβευμένος και μεταφρασμένος ποιητής, Αντώνης Φωστιέρης, παραχώρησε στη δημοσιογραφική ομάδα του Ερμή μια εφ’όλης της ύλης συνέντευξη, όπου αναφέρθηκε στην ποίηση και τη ζωή του.

- Κύριε Φωστιέρη, σας ευχαριστούμε πολύ για τη σημερινή μας συνάντηση. Ας ξεκινήσουμε από μια βασική ερώτηση που όλοι θέλαμε να σας θέσουμε. Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με την ποίηση;

Στην ποίηση από μικρή ηλικία βρήκα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμα και από τα σχεδόν απλοϊκά και αφελή ποιήματα που είχαμε στο αναγνωστικό του δημοτικού, κατάλαβα τη δύναμη που έχει η ποίηση να συμπυκνώνει τις σκέψεις, τα αισθήματα και τις μνήμες που ήθελε κάποιος να καταγράψει ή να μεταδώσει στους άλλους. Μου φάνηκε ότι είναι ένας τρόπος λογοτεχνικής γραφής πολύ πιο ευθύβολος από την πεζογραφία, η οποία για να εκφράσει -ενδεχομένως- το ίδιο περιεχόμενο χρειάζεται περισσότερο χώρο και μεγαλύτερη ανάλυση.

- Είχατε κάποιο πρότυπο στα πρώτα βήματα της ποιητικής σας πορείας; Κάποιος που σας ενέπνευσε ή ένας ποιητής με τον οποίο καλλιτεχνικά ή ιδιοσυγκρασιακά νιώθατε συγγενής;

Μου αρέσει η ερώτηση που μου κάνετε. Στην αρχή δεν είχα. Αργότερα μέσα από μια ποιητική ανθολογία μπόρεσα να βρω πολλά έργα συγκεντρωμένα και να γνωρίσω πολλά πρόσωπα της ποίησης. Με την πάροδο του χρόνου και σε συνάρτηση με την ηλικία, οι προτιμήσεις μου, φυσικά, άλλαζαν. Θυμάμαι μια ωραία φράση του Πωλ Ελυάρ: «Ποιητής δεν είναι αυτός που εμπνέεται, αλλά αυτός που εμπνέει», αυτός δηλαδή που μπορεί να δημιουργήσει και στον αποδέκτη την επιθυμία να έρθει πιο κοντά στην ποίηση και -σε τελευταία ανάλυση- στην ουσία της τέχνης. Η ποίηση, εξάλλου, είναι η πυρηνική έκφανση της τέχνης. Σε όλες τις τέχνες υπάρχει μια ποιητικότητα ή το ζητούμενο της ποιητικότητας. Για αυτό και προκαλεί τη συγκίνηση, κάτι που αποτελεί τη λυδία λίθο κάθε τέχνης.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη, εδώ.

«Χαίρε γυναίκα… να η ώρα σου!
Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε κι ανέβα …κι ετοίμασε τη νέα ζωή»
Κ. Παλαμάς

Ήταν μία ημέρα σαν σήμερα, στις 8 Μαρτίου το 1887, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν παρακολουθούσε περήφανη, από το παράθυρο του γραφείου της στην οδό Μουσών, την σημερινή Καραγεώργη Σερβίας, την πώληση του πρώτου φύλλου της «Εφημερίδος των Κυριών». Είχε μόλις δημιουργήσει την έκδοση που θα έμενε στην ιστορία της χώρας ως η πρώτη γυναικεία εφημερίδα.

Επρόκειτο άλλωστε για μία έκδοση που στόχευε να φέρει στην Ελλάδα τους φεμινιστικούς προβληματισμούς για τα δικαιώματα των γυναικών.

Αυτό ήταν το μακρόβιο εκδοτικό εγχείρημα της Καλλιρρόης Παρρέν και των συνεργάτιδών της, αφού λειτουργούσε χωρίς διακοπή για τρεις ολόκληρες δεκαετίες, μέχρι το 1918. Η εφημερίδα γνώρισε μεγάλη κυκλοφορία, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι το 1892 πούλησε 5.000 αντίτυπα εντός και εκτός της Ελλάδας.
Η Καλλιρόη Παρρέν παίρνει το πτυχίο της δασκάλας από το Αρσάκειο το 1878 και στη συνέχεια ανέλαβε διευθύντρια του Παρθεναγωγείου της ελληνικής κοινότητας Οδησσού. Μετά από μια διετία επέστρεψε στην Αθήνα και παντρεύτηκε τον Κωνσταντινουπολίτη Ιωάννη Παρρέν, γιο Γάλλου πατέρα και Αγγλίδας μητέρας, ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.

Το πρώτο φύλλο στις 8 Μαρτίου 1887, περιείχε ένα άρθρο για τις μητέρες, ένα άλλο οικονομικού περιεχομένου που είχε σχέση με τη φορολογία των αγάμων και πολλά ακόμα θέματα, πάντα γυναικεία. Το καταπληκτικό είναι ότι οι περισσότεροι αναγνώστες ήταν άντρες, και μάλιστα από εκείνους που δεν εννοούσαν να καταλάβουν ότι είχαν κι οι γυναίκες την δική τους φωνή. Οι γυναίκες που την αγόραζαν ήταν λίγες. Δίσταζαν να την πάρουν. Την διάβαζαν όμως στο σπίτι που την έφερναν οι σύζυγοι, οι πατεράδες και οι αδελφοί.
Βασική θέση της εφημερίδας είναι ότι η γυναίκα πρέπει να μορφώνει το πνεύμα της, αλλά και την καρδιά της, η οποία διαπλάθεται και ηθικοποιείται στα παρθεναγωγεία. Εκεί η κόρη θα διδαχθεί «πώς να ωφελήση υλικώς τε και ηθικώς τους γονείς, τον σύζυγον, τα τέκνα, τα αδέλφια, την κοινωνίαν, την πολιτείαν και την πατρίδα».

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος έγραψε για την Καλλιρόη Παρρέν: «Η συντροφιά σου είναι πολύτιμη. Το ήθος σου, η τόλμη σου και η γραφή σου θαύμα. Εύγε σου, δέσποινα τής φιλαλληλίας και τής προόδου. Στηρίζω τους αγώνες σου, των γυναικών τους αγώνες με όλη μου τη δύναμη», ενώ ο Βλάσσης Γαβριηλίδης την θεωρούσε «κοινωνική δύναμη για την αλλαγή του καθεστώτος σχετικά με την θέση τής γυναίκας στην ελληνική κοινωνία».

Σπουδαίος υποστηρικτής της ήταν και ο Κωστής Παλαμάς, που αφιέρωσε στην Παρρέν ένα ποίημα: «Χαίρε γυναίκα/ εσύ Αθηνά, Μαρία, Ελένη, Εύα/ να η ώρα σου!/ Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε κι ανέβα/ και καθώς είσαι ανάλαφρη/ και πια δεν είσαι σκλάβα/ προς τη μελλούμενη αγία γη πρωτύτερα/ εσύ τράβα/ κι ετοίμασε τη νέα ζωή/, μιας νέας χαράς/ υφάντρα/ και ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί/ τον άντρα/και πλάσε τον Πρωτοπλάστη».

Η Διευθύντρια
Ο Σύλλογος Διδασκόντων

CONTACT

OTHER LINKS