Γράφει η μαθήτρια Μελίνα Λαζάρου (Β2)

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μαθήσεως. Ισχύει όμως αυτό και για την εξελικτική μας πορεία; Λένε πως «Όποιος λαός δε μαθαίνει από την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει.» Η προφητική αυτή φράση αποτελεί πλέον μία συμπερασματική διαπίστωση και επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της ζωής ως φαύλου κύκλου. Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι: Γιατί βλέπουμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται; Θα έπρεπε να αφήνουμε πίσω μας τα λάθη του παρελθόντος. Να επανορθώνουμε στο μέλλον! Αυτό, ωστόσο, δε βρήκε πρακτική εφαρμογή σε καμία ιστορική πραγματικότητα.

Με αφορμή τα δύο χρόνια από την τραγική και θλιβερή έναρξη του πολέμου μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας, αλλά και την πρόσφατη έναρξη ενός ακόμη πολέμου στη Μέση Ανατολή, συγκεκριμένα στο Ισραήλ, στον οποίο έχει αρχίσει να εμπλέκεται και η Δύση, ας σταθούμε για λίγο και ας αναρωτηθούμε για την πορεία μας στα μονοπάτια της ιστορικής εξέλιξης και για τον ρόλο που είχε αυτή η πορεία στη διαμόρφωση της σημερινής πραγματικότητας. Ήταν όντως ομαλά ευθύγραμμη ή επιλέξαμε μια παράκαμψη, που τελικά οδηγεί ξανά και ξανά στο σημείο της αφετηρίας μέσω φαινομενικά διαφορετικών, αλλά τελικά ίδιων δρόμων;
Πριν από ένα έτος και εννιά μήνες, στις 24 Φεβρουαρίου του 2022, με εντολή του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, τα ρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στα ουκρανικά εδάφη με πυραύλους και χτυπούσαν ανελέητα την πρωτεύουσα του ουκρανικού κράτους, το Κίεβο. Οι επιθέσεις αυτές σηματοδότησαν και την έναρξη των εχθροπραξιών μεταξύ των δύο χωρών, ενώ μέχρι και σήμερα κανένα γεγονός δεν έχει, δυστυχώς, σηματοδοτήσει τη λήξη της οδυνηρής αυτής κατάστασης. Παράλληλα, πριν από μόλις λίγες ημέρες έγιναν επιθέσεις κατά του Ισραήλ από τους Παλαιστινίους. Οικισμοί καταστρέφονται, άνθρωποι από άλλες χώρες κρατούνται αιχμάλωτοι, ενώ ο αριθμός των νεκρών και των τραυματιών αυξάνεται διαρκώς. Δύο ακόμη πλήγματα για τον ανθρώπινο πολιτισμό…

Ο πόλεμος στην Ουκρανία θεωρείται πλέον «ξεπερασμένος» για την επικαιρότητα. Παρόλο που πρόκειται για έναν πόλεμο! Έναν ΑΚΟΜΗ πόλεμο, που δε θα αποτελέσει και τον τελευταίο. Αντίθετα, τα γεγονότα του πολέμου του Ισραήλ αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη δημοσιότητα… Ήρθε λοιπόν η ώρα, να γίνουμε παρατηρητές των εαυτών μας και να δώσουμε απάντηση στα προαναφερόμενα ερωτήματα. Ποια είναι η αιτία που μας οδηγεί τελικά στο ίδιο σημείο, ξανά και ξανά;
Το άκουσμα της απάντησης στα παραπάνω ερωτήματα φαντάζει όλο και πιο τραγικό κάθε φορά: Ο ανθρώπινος παράγοντας! Ναι, ο άνθρωπος! Για ακόμη μία φορά καθίσταται εμπόδιο στη φύση του. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ολοένα και πιο θλιβερή, οδυνηρή, τραγική. Με ολοένα και περισσότερο μίσος προερχόμενο από τον άνθρωπο. Με ολοένα και πιο δυνατή την απαίτηση του, να ικανοποιηθεί το συμφέρον του. Δε μαθαίνει από τα λάθη του, αλλά τα χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει τα επόμενα. Ίσως πάντα να ήταν άπληστος. Επιζητούσε και επιζητεί την εξουσία, το κέρδος. Έχει εγκλωβιστεί σε αυτή την νοοτροπία και δεν το συνειδητοποιεί. Και έχει πιάσει μια ιλιγγιώδη ταχύτητα, που δεν του επιτρέπει να κοιτάξει πίσω και να προβληματιστεί.
Το συμπέρασμα είναι πως- καλώς ή κακώς- οι ανάγκες του ανθρώπου δεν έχουν αλλάξει. Οι καταστάσεις όμως έχουν! Το λάθος είναι πως ο άνθρωπος δεν έχει αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο τις αντιμετωπίζει και αυτό οφείλεται στη δημιουργία ενός κόσμου, παγιδευμένου σε μία ιδεολογία μονοδιάστατη, που υποστηρίζει έναν λανθασμένο τρόπο διεκδίκησης των δικαιωμάτων. Επαναλαμβάνει, λοιπόν, ξανά και ξανά τα ίδια λάθη, τα οποία ίσως και να μην του αφήνουν πλέον περιθώρια επανόρθωσης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια του. Θα επαναλαμβάνεται μπροστά στα μάτια του. Και η επανάληψή της θα γίνεται κάθε φορά με όλο και πιο οδυνηρό τρόπο. Εκτός… αν βρεθεί κάτι που θα φέρει την ανατροπή. Κάτι να ΜΑΣ σταματήσει. Και οι μοναδικοί που μπορούν, είμαστε ΕΜΕΙΣ!

μαθητική εφημερίδα