Την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2017 οι μαθητές τού Α΄ και τού Β΄ Αρσακείου-Τοσιτσείου Λυκείου Εκάλης παρακολούθησαν εκδήλωση προς τιμή των Τριών Ιεραρχών στο Θέατρο των Σχολείων. Μετά την αρτοκλασία, που τελέστηκε από τον πατέρα π. Δαυίδ Γιαβόπουλο, η θεολόγος τού Σχολείου κ. Αναστασία Ανέστη μίλησε στα παιδιά με θέμα «Ακτίνες τής Τρισηλίου θεότητας σε έναν κόσμο που δύει».
Μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:
«Ο 21ος αιώνας να αποτυπώνει με ανάγλυφο τρόπο τα πολιτισμικά αδιέξοδα και σκοτάδια τού σύγχρονου ανθρώπου. Η κρίση τού πολιτισμού μας φαίνεται να οφείλεται στην αδυναμία τού ανθρώπου να διαμορφώσει ένα πολιτισμικό ιδεώδες με βάση τις εσώτατες υπαρξιακές του ανάγκες. Τούτο τον ωθεί σε επιλογές όπως η αποθέωση τής τεχνικής όπου υποκαθιστά την αυθεντική του πραγμάτωση με τα θαυμαστά του επιτεύγματα, με αποτέλεσμα σύγχρονοι στοχαστές και επιστήμονες να επισημαίνουν την ψυχολογική καιτην  ηθική ισοπέδωση τού προσώπου κάτω από το αβάστακτο βάρος τής «απουσίας νοήματος». Ζούμε σε μια εποχή η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως εποχή προνομίων: το βιοτικό επίπεδο, με όλες τις δυσκολίες, ανεβαίνει, τα ανθρώπινα δικαιώματα αναγνωρίζονται, η επιστήμη προοδεύει, ο πολιτισμός μας καυχάται ότι ωριμάζει. Παρόλα αυτά φαίνεται να βιώνουμε φως και σκοτάδι στην ίδια την καθημερινότητά μας. Το σκοτάδι μάλλον μπορούμε να το ξεχωρίσουμε: Οικονομική κρίση, προσφυγικό, πόλεμοι κηρυγμένοι και ακήρυκτοι, τρομοκρατία, εκμετάλλευση, αδικία, το τραγικό βίωμα που γεννά η απουσία νοήματος στη ζωή, η αλόγιστη αφαίμαξη και κατάχρηση των φυσικών πόρων, η αγωνία τού θανάτου, το κυνήγι τής εύκολης ζωής, η άκριτη χρήση τής τεχνολογίας που συχνά εξυπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα ή παράλογες «ανάγκες» τού σύγχρονου συγχυσμένου και σκοτισμένου ανθρώπου, η αγωνία των νέων για τη ζωή τους αποτελούν μερικά από τα σκοτεινά νέφη που βαραίνουν πάνω μας και μας καλύπτουν τον ορίζοντα. Τι λοιπόν; Μόνο αυτό είναι ο άνθρωπος; Ικανός για τα πιο μαύρα σκοτάδια; Ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης έχει άλλη άποψη:
"Ένα τεράστιο καρβέλι, μια πελώρια φραντζόλα ζεστό ψωμί είχε πέσει στο δρόμο από τον ουρανό, ένα παιδί με πράσινο κοντό βρακάκι και με μαχαίρι έκοβε και μοίραζε στον κόσμο γύρω, όμως και μια μικρή, ένας μικρός άσπρος άγγελος, κι αυτή μ' ένα μαχαίρι έκοβε και μοίραζε κομμάτια γνήσιο ουρανό κι όλοι τώρα τρέχαν σ' αυτή, λίγοι πηγαίναν στο ψωμί, όλοι τρέχανε στον μικρόν άγγελο που μοίραζε ουρανό. Ας μη το κρύβουμε διψάμε για ουρανό!"
Μια νοερή περιπλάνηση στην ανθρώπινη ιστορία θα μπορούσε εύκολα να μας επιβεβαιώσει ότι κάθε κοινωνία βιώνει το φως και το σκοτάδι σε όλες τις διανθρώπινες σχέσεις. Το ίδιο συνέβαινε φυσικά και στην εποχή που έζησαν και οι τιμώμενοι άγιοί μας, δηλ. τον 4ο και 5ο μ. Χ. αιώνα.
Απέναντι στο σκοτάδι τού κοινωνικού κατεστημένου τής εποχής τους, οι Τρεις Ιεράρχες αντέταξαν το φως που αναδύεται από τις αρχές τού χριστιανικού δόγματος, τής αληθούς παιδείας που υπηρέτησαν με αφοσίωση σε όλη τους τη ζωή.
Έτσι, μέσα από το ποικίλο και πολυεπίπεδο έργο τους, οι Τρεις Ιεράρχες έγιναν ποιμένες, αρχιερείς, αρχιεπίσκοποι, ορφανοτρόφοι, προστάτες των φτωχών, διώκτες των εκμεταλλευτών και των διεφθαρμένων, νοσοκόμοι, συγγραφείς, βαθύτατοι διανοούμενοι, ποιητές, συνήγοροι των αδικουμένων, τροφοδότες των πεινασμένων, αντίπαλοι τής σκληρής και άδικης εξουσίας, ιατροί, γηροκόμοι, παρηγορητές, συμφιλιωτές, νομοθέτες, μεταρρυθμιστές, κήρυκες, σωτήρες των ξένων, δάσκαλοι, απελευθερωτές των αιχμαλώτων, ειρηνοποιοί, εμψυχωτές του λαού και οτιδήποτε άλλο ο καιρός και η ανάγκη απαιτούσαν για να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο. Καίγονταν ολόκληροι σαν άλλοι υπερκαινοφανείς αστέρες και το φως τους ανακλά μέχρι σήμερα σκορπώντας τα πνευματικά σκοτάδια κάθε εποχής.
Την ίδια στιγμή στην προσωπική τους ζωή, έδιναν αξεπέραστο παράδειγμα βίου, ακολουθώντας με ασκητικότητα και αγιότητα την πορεία από την ταπείνωση στη θυσία και από εκεί στον φωτισμό και στη θέωση».
Την εορτή παρακολούθησαν επίσης οι διευθυντές και οι εκπαιδευτικοί των δύο Σχολείων.

• 
•