«Δάσκαλοι Προμηθείς
Κάθε βράδυ τάπητες υφαίνουμε…
Χρόνια ατέλειωτα στο ίδιο μονοπάτι
Με επιμονή χελιδονιού
Φωλιές χτίζουμε με… λέξεις»
Γιάννης Ποταμιάνος

Φιόρα τιμής

Η 5^η Οκτωβρίου είναι μια μέρα υψηλού συμβολισμού και σκέψης για το αξιακό περιεχόμενο του λειτουργήματός μας και του έργου μας. Καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος στην κοινωνία.

Ο ρόλος μας είναι πολύπλευρος και πολυεπίπεδος. Έχει ως πεδίο αναφοράς τα παιδιά, τους εφήβους, τους νέους. Πλάθουμε χαρακτήρες, διαμορφώνουμε ανθρώπους με κριτική σκέψη, σύγχρονες αντιλήψεις και αξίες, διαπαιδαγωγούμε ενεργούς πολίτες με δημοκρατικά ιδεώδη, κοινωνικές ευαισθησίες και αγάπη.

Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι το κρίσιμο θεμέλιο της μακρόχρονης δύναμης κάθε κοινωνίας. Είναι υποχρέωσή μας να εξασφαλίσουμε στη νέα γενιά μια παιδεία αντίστοιχη των σύγχρονων αναγκών, σε συνθήκες ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης που θα ανοίξει το δρόμο προς την ανάπτυξη και την ευημερία. Η αποστολή του εκπαιδευτικού δεν είναι να εκχερσώνει ζούγκλες αλλά να αρδεύει ερήμους. Να έχει το αισθητήριο του κάλλους. «Κερί που λιώνει» πρέπει να είναι ο δάσκαλος για «να φωτίζει το μέλλον».

Δεν είμαστε δάσκαλοι επειδή εργαζόμαστε για να ζήσουμε, είμαστε επειδή πιστεύουμε στον άνθρωπο, στην κοινωνία και πάνω από όλα στην εκπαίδευση ως το μόνο εργαλείο για την αλλαγή του κόσμου. Ξεπερνά έναν τίτλο. Μια θέση. Είναι κλίση υπηρεσίας. Γιατί ο δάσκαλος είναι ο φυτουργός και ο σπορέας του λόγου. Είναι ο ποιητής του ανθρώπου.

Περισσότερα...

28η Οκτωβρίου 1940
Μια επέτειος ένας θρύλος μια μνήμη ένα χρέος!

Η εποποιία του ’40, η όμορφη αυτή αφροσύνη, αποτελεί τον πλησιέστερο σε μας μεγάλο άθλο του Ελληνισμού. Μια πολεμική εποποιία, δομικό στοιχείο της μνημειακής μας ιστορίας. Δεν είναι μια κατασκευασμένη επέτειος, ένας εκ των υστέρων επινοημένος μύθος. Αντιθέτως συγκροτεί τη συλλογική μνήμη μέσα από τον πατριωτισμό και την εθνική συνείδηση. Είναι ένας από τους καταστατικούς μύθους του ελληνικού έθνους. Είναι ο «τελευταίος» μεγάλος «λόγος» του Ελληνισμού ο οποίος εμπνέει, κινητοποιεί και συνέχει έναν λαό και τον οδηγεί σε μια νέα συλλογικότητα.
Πολιτογραφημένη είναι από τρεις χιλιετίες η ελευθερία στη μικρή μας χώρα. Αυτή τη βραχώδη κυματόδαρτη ευρωπαϊκή γωνιά της Μεσογείου διάλεξε η μοίρα για θέατρο των μεγαλύτερων αγώνων του πολιτισμού. Εδώ υψώθηκαν δια μέσου των αιώνων τα λαμπρά τρόπαια του πνεύματος και του θριάμβου της δημοκρατίας. Δίχως να ’χει αυτή η χώρα για αποκούμπι πίσω της στόλους, κτήσεις και θησαυρούς, παρά μόνον την παλικαριά της και τους πολλούς βράχους της.
Δεν αναφέρεται στην ιστορία των λαών, πιο λακωνικό πιο εύγλωττο αλλά και πιο πειστικό παγκόσμιο κήρυγμα από το ΟΧΙ του ’40. Δύσκολη εκείνη η μέρα αλλά ο Έλληνας την έκανε γιορτή. Σάλπισμα θριάμβου ήχησε στο βαρύ ζόφο της Ευρώπης ο αλαλαγμός των τσολιάδων και ο σάλαγος των βράχων μας. Το κάθε ελληνικό πρόσωπο έγινε στη στιγμή μια Ελλάδα. Μια Ελλάδα που στάθηκε στη πρώτη γραμμή με το μάγουλο φλογισμένο από το μπάτσο της προσβολής. Μια Ελλάδα που την προσβάλανε και μόνο με την υποψία πως μπορούν να την πατήσουν ατιμώρητα.
Αν η λήθη είναι αρετή, η μνήμη είναι χρέος. «Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω». Σε αυτό τον πόλεμο αναδείχθηκαν ήρωες. Όχι γιατί πολέμησαν ενάντια στη βία. Αυτό ήταν νομοτέλεια. Ούτε γιατί υπερασπίστηκαν τη γη τους. Αυτό ήταν ηθική επιταγή. Αλλά γιατί αψήφησαν τη νιότη τους χιμώντας σύσσωμοι στο θάνατο. Ρίχτηκαν στον κίνδυνο από αίσθημα ευγνωμοσύνης απέναντι στην ομορφιά του κόσμου, στην ομορφιά της ζωής. Και έτσι δώρισαν τους εαυτούς τους στη ιστορία.
Οι αγωνιστές του 1940 απαιτούν από εμάς κάτι απλό: Να σκύψουμε στη θυσία τους αντλώντας κάθε προβληματισμό και ερέθισμα που θα αποβεί χρήσιμο στη ζωή μας. Απαιτούν να μην επαναπαυθούμε στις δόξες του παρελθόντος αλλά να μετουσιώσουμε αυτές τις αξίες σε σπέρματα νέας ζωής. Σήμερα που ο πλανήτης βρίσκεται σε επικίνδυνη αστάθεια το μήνυμα του ΟΧΙ καθίσταται αναγκαίο χρέος για όλους. Η κληρονομιά και ο αγώνας των προγόνων μας οφείλει να διατηρείται ως κόρη οφθαλμού από εμάς αφού είμαστε οι φορείς μιας ιερής παράδοσης και κληρονόμοι ενός μοναδικού μεγαλείου.

Η Διευθύντρια Ο Σύλλογος Διδασκόντων

             ΤΡΕΙΣ ΧΟΡΔΕΣ…              ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ

Εκπαιδευτικοί - Μαθητές - Γονείς           Σχολείο

  
Ας πάρουμε στα χέρια μας το βιβλίο και τα μολύβια μας. Είναι τα πιο δυνατά μας όπλα... Τα όπλα που θα μετατρέψουν τους καθρέφτες σε παράθυρα. 

Ο Σεπτέμβρης, ο μήνας που μυρίζει σχολικό βιβλίο και μπλε τετράδιο, ο μήνας των «αγωνιών» για τη νέα σχολική χρονιά έφτασε ενώ το πρώτο κουδούνι είναι έτοιμο να χτυπήσει. Εξάλλου είναι εντυπωσιακό το πώς μια απλή αλλαγή στο ημερολόγιο εμπνέει τόσα συναισθήματα, γίνεται ορόσημο για αλλαγές στη ζωή μας. Η νέα σχολική χρονιά δίνει την ευκαιρία σε όλους μας-εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την εκπαίδευση και τη μάθηση. Ευχή και προσδοκία όλων μας η νέα σχολική χρονιά να είναι δημιουργική, αποτελεσματική, αποδοτική, ωφέλιμη και ευχάριστη.

Περισσότερα...