Τη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015 το Αρσάκειο Γενικό Λύκειο Ψυχικού παρακολούθησε εκδήλωση μνήμης, που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο των Αρσακείων Σχολείων Ψυχικού, για τη συμπλήρωση 42 χρόνων από τα γεγονότα τού Πολυτεχνείου.

Μπροστά σε ένα λιτό σκηνικό δεκαεφτάχρονα και δεκαοχτάχρονα παιδιά, μαθητές τής Γ΄ τάξης, άγγιξαν τις καρδιές μας ζωντανεύοντας με την ευαισθησία τους και πραγματοποιώντας, μέσα από τη δύναμη τού λόγου τού Γιώργου Μανιώτη, ένα ταξίδι στον χρόνο και στην ιστορία, σε αυτό που συνέβη τον Νοέμβρη τού 1973. Στο ταξίδι αυτό πολύτιμη ήταν η συνοδεία μιας χορωδίας στελεχωμένης από παιδιά τής Α΄ και τής Γ΄ τάξης τού Σχολείου μας.

Γ. Μανιώτη «Η επέτειος» (απόσπασμα):

"… Το βράδυ αυτό, αυτοί που έζησαν το κάνανε κάτι σα γιορτή. Και μένα διάλεξαν να με κάνουν ήρωα… γιατί ήμουν νέος, ωραίος και γιατί φοιτούσα σε κάποια τεχνική σχολή.

Κάθε λοιπόν που αυτοί γιορτάζουν κι έρχονται και κρεμούν στεφάνια στο μέρος που πεθάναμε… εμένα επειδή ήμουν πολύ νέος οι αρχές τού κάτω κόσμου μού δίνουν άδεια… να έρθω πάνω στη γη και να περάσω ανάμεσά τους μια βραδιά σα σκιά, σα φάντασμα… μ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που γιορτάζουν τη μνήμη μου…

Στην αρχή λυπόμουν που έχασα τη ζωή μου τόσο νέος. Μα ύστερα από την τρίτη έξοδό μου, που είδα και κατάλαβα καλά πώς έχουν σήμερα τα πράγματα, άρχισα να μη λυπάμαι και τόσο πολύ…

Γιατί… τι θα ‘τανε η ζωή μου, αν ζούσα; Μια Δευτέρα πρωί θα ‘ταν!

Μια Δευτέρα πρωί… θα ‘ταν… που θα κρατούσε πενήντα ή εξήντα ολόκληρα χρόνια! Σε λίγο το σώμα μου θα ‘χανε τη δροσιά και την ευλυγισία του από το μαγκανοπήγαδο τής δουλειάς. Οι γιορτές μου θα ‘ταν άνοστες μέρες, γεμάτες πλήξη, θλίψη κι ανία… πλουμισμένες με χίλιες δύο φθηνές άχρηστες γεύσεις … τραγούδια βιασμένα … και σχέσεις φυτεμένες στο προσωπικό συμφέρον… Βλέπω να μην υπάρχουν φίλοι… Όλοι φοβούνται μήπως μείνουν απ’ έξω … μήπως μείνουν πίσω. Καθένας τους έχει την κοίτη του... τ’ αυλάκι του… και σαν το νερό τρέχει προς τη θάλασσα τής προσωπικής του ευτυχίας… Δουλειά από το βράδυ ως το πρωί… άχρηστα ψώνια στις γιορτές… για να λες πως κάτι κάνεις… και πως ζεις!

Μια Δευτέρα πρωί, μια Δευτέρα πρωί θα ‘ταν η ζωή μου… αν ζούσα…

Μια Δευτέρα πρωί που θα μύριζε υγρασία και βενζίνη… Ζωντανός νεκρός…!

Αυτή θα ‘ ταν η ζωή μου… αν ζούσα… Ζωντανός νεκρός!

Δηλαδή ένα μαρτύριο…. Καλύτερα λοιπόν. Καλύτερα, λέω, που ήρθαν έτσι τα πράγματα … και τέλειωσα τόσο νωρίς μ’ όλα αυτά…

Οι αφίσες κι η αισιοδοξία τους δεν έχουν πέραση σ’ εμάς τους νεκρούς… Όχι… δεν είμαι παραπονεμένος…

Καληνύχτα φίλοι μου!"

Νοέμβρης 2015:ενός λεπτού… σιγή! (με όλα τα «γιατί;» ενός κόσμου να πλανώνται γύρω μας).

• 
•