1. Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΝΕΤΟΚΡΑΤΙΑΣ
Τα Επτάνησα ήταν θαλάσσιες υπερπόντιες κτήσεις της Ενετικής Δημοκρατίας από τα μέσα του 14ου ως τα τέλη του 18ου αιώνα. Η κατάκτηση των νησιών ήταν σταδιακή. Oι Ενετοί κατέλαβαν τη Ζάκυνθο το 1485. Η περίοδος Ενετοκρατίας διαρκεί μέχρι τη διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από το Ναπολέοντα Βοναπάρτη και γενικά θεωρείται ευχάριστη, ειδικά σε σχέση με την παράλληλη Τουρκοκρατία στις υπόλοιπες ελληνόφωνες περιοχές. Σε αυτό το διάστημα όμως ο επτανησιακός λαός είχε αποστερηθεί την ελευθερία του και τελούσε υπό την κυριαρχία ενός ισχυρού και ξένου κατακτητή.
Η επτανησιακή οικονομία κατά την περίοδο της Ενετικής κυριαρχίας βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην εξαγωγή τοπικών προϊόντων. Στο νησί της Ζακύνθου οι κυριότερες εξαγωγές αφορούσαν τις σταφίδες, το ελαιόλαδο και το κρασί.
Παράλληλα, οι Επτανήσιοι έζησαν υπό τις συνθήκες φεουδαλικού καθεστώτος και μιας κοινωνίας διαιρημένης σε τάξεις: ολιγάριθμη αριστοκρατία, αστοί και ποπολάροι, δηλαδή ο λαός. Η δημιουργία μάλιστα από τα μέσα του 16ου αιώνα της Χρυσοβίβλου, του γνωστού Libro d΄Οro, όπου αναγράφονταν τα ονόματα των ευγενών οικογενειών κάθε νησιού, επέτεινε τον διαχωρισμό των τάξεων και προκάλεσε τη σημαντικότερη και πιο μακρόχρονη επαναστατική εκδήλωση στα Ιόνια νησιά, το λεγόμενο «ρεμπελιό των ποπολάρων».
Το βέβαιο ωστόσο είναι ότι η βενετική κυριαρχία είχε και θετικά στοιχεία, αφού στον πολιτιστικό τομέα επέτρεψε την ελεύθερη μετακίνηση σπουδαστών από τις βενετοκρατούμενες περιοχές προς την Ιταλία. Έτσι, τα πνευματικά κέντρα της Ιταλίας έγιναν εστίες ανταλλαγής ιδεών και μόρφωσης των Επτανησίων, οι οποίοι στη συνέχεια μεταλαμπάδευαν τα φώτα της παιδείας στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Επίσης, οι ενετοί δεν προσπάθησαν να αποκλείσουν την ελληνική γλώσσα, παρότι επίσημη παρέμενε η ιταλική, και επέδειξαν ανεξιθρησκία.
Μετά την ενετική ακολούθησε η γαλλική, η ρωσοτουρκική και η αγγλική κυριαρχία, ενώ το 1864 πραγματοποιήθηκε η πολυπόθητη ένωση της Ζακύνθου και των άλλων νησιών του Ιονίου με την Ελλάδα.
2. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Πώς όμως επηρεάστηκαν οι Επτανήσιοι και συγκεκριμένα οι Ζακυνθινοί από τους Ενετούς; Στο ερώτημα αυτό θα απαντήσουμε δείχνοντας τις ποικίλες επιρροές που άσκησαν οι κατακτητές στον πολιτισμό των ντόπιων.
Καταρχάς, οι Ζακυνθινοί υιοθέτησαν πολλά από τα έθιμα των Βενετών. Το ζακυνθινό καρναβάλι έχει χρώμα διαφορετικό από εκείνα στην υπόλοιπη Ελλάδα, το βενετσιάνικο «άρωμα» εποχής. Επισκέπτες και κάτοικοι ξεφαντώνουν στους δρόμους, γελάνε με τις «Μάντσιες», παρακολουθούν τις "Ομιλίες" και την "ComediadellArte" στις πλατείες και τα χωριά, απολαμβάνουν το "Πίκολο Καρναβάλι", αλλά και το ιστορικό σατυρικό δρώμενο με το οποίο κλείνει η καρναβαλική παρέλαση, την "Κηδεία της Μάσκας". Το τελευταίο Σάββατο της Αποκριάς δίνεται η δυνατότητα στους κατοίκους του νησιού να ζήσουν την ατμόσφαιρα της αριστοκρατίας με το "Βενετσιάνικο Γάμο", με τον οποίο αναβιώνεται ο γάμος των Ζακυνθινών ευγενών κατά την περίοδο του 16ου αιώνα.Ενετική επιρροή αποτελεί και η Γκιόστρα, ένα από τα παλιότερα δρώμενα του ζακυνθινού καρναβαλιού. Πρόκειται για έφιππους αγώνες, στους οποίους οι συμμετέχοντες λάβαιναν μέρος, για να διεκδικήσουν το έπαθλο, αλλά και για την τιμή μιας γυναίκας.
Τέλος, θα θέλαμε ν’ αναφερθούμε στον πολιούχο του νησιού, τον Άγιο Διονύσιο, ο οποίος γεννήθηκε στην Ζάκυνθο το 1547, όταν το νησί είχε περάσει ήδη στα χέρια των Βενετών. Είχε την τύχη να αποκτήσει μόρφωση και χριστιανική ανατροφή. Ασπάστηκε τον μοναχισμό και έγινε επίσκοπος Αίγινας. Το χαρακτηριστικότερο επεισόδιο της ζωής του Αγίου έλαβε χώρα στο μοναστήρι της Παναγίας της Αναφωνήτριας, όπου ήταν ηγούμενος. Εκεί έδωσε καταφύγιο και συγχώρεση στον φονιά του αδερφού του και τον βοήθησε να φύγει σώος από την Ζάκυνθο, δίνοντας το απόλυτο παράδειγμα εφαρμογής της Χριστιανικής ιδεολογίας. Ο Άγιος Διονύσιος κοιμήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1622 σε ηλικία 75 χρόνων. Όταν μετά από τρία χρόνια έγινε εκταφή, το λείψανο του βρέθηκε άθικτο και χάρη σε αυτό το δείγμα αγιοσύνης η εκκλησία μας τον ανακήρυξε άγιο το 1733. Σήμερα το λείψανο του Αγίου Διονυσίου βρίσκεται σε ασημένια λάρνακα στον ομώνυμο ναό στην Ζάκυνθο που είναι αφιερωμένος στην αγιοσύνη του.
3. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Επόμενος σταθμός, η μουσική και ο χορός. Ποιος δε γνωρίζει άλλωστε ότι για τους Ζακυνθινούς, ο χορός και η μουσική είναι το κύριο μέρος της ζωής τους και το κύριο μέσο έκφρασης των συναισθημάτων τους; Τα τραγούδια και οι μουσικοί ήχοι της Ζακύνθου έχουν βέβαια τις ρίζες τους στα αρχαία και στα βυζαντινά χρόνια, όμως την αγάπη τους για τη μουσική ενίσχυσαν οι Ιταλοί, με αποτέλεσμα να έχουν ιδιαίτερη απήχηση στους ντόπιους οι καντάδες και οι αρέκειες, που εξυμνούν τον έρωτα, τη φύση και εκφράζουν τον ευαίσθητο και ρομαντικό χαρακτήρα τους.
Οι αρέκιες είναι τα λαϊκά τραγούδια της Ζακύνθου που τα συναντάμε και στα υπόλοιπα νησιά της Επτανήσου. Είναι ιδιαίτερα τραγούδια, που τραγουδιούνται με τέσσερις φωνές, χωρίς τη συνοδεία οργάνου.
Οι ζακυνθινές καντάδες είναι το δημοφιλέστερο είδος της έντεχνης επτανησιακής μουσικής. Είναι παλιά παραδοσιακά, πολυφωνικά, μουσικά κομμάτια για χορωδία και τραγουδιούνται με τη συνοδεία κιθάρας και μαντολίνου. Οι στίχοι έχουν ερωτικό περιεχόμενο και εκφράζουν την αγάπη για το ασθενές φύλο. Τα αρμονικά αυτά τραγούδια με την γλυκιά και νοσταλγική μελωδία και τους ρομαντικούς στίχους εξακολουθούν να προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση.
Ο χορός στη Ζάκυνθο άνθισε την περίοδο της Ενετοκρατίας και η επιρροή αυτή ήταν ο λόγος που δεν αναπτύχθηκαν περισσότερο οι τοπικοί χοροί. Κύρια είδη Ζακυνθινών χορών είναι ο Συρτός, ο Γαργηττός, ο Κυνηγός και ο Γερανός που όμως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, καθώς oι Ζακυνθινοί έδειξαν την προτίμηση τους στους κλασσικούς ευρωπαϊκούςχορούς όπως το Βαλς και το Ταγκό, κάνοντάς τους αναπόσπαστο κομμάτι των εκδηλώσεων τους, ακόμη και σήμερα.
Σ’ αυτόν τον τόπο με τον πλούσιο μουσικό πολιτισμό θα βρεθούμε και εμείς σε λίγες μέρες για να διασκεδάσουμε με την ψυχή μας!
4. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Κατά την περίοδο της ενετοκρατίας αποδίδεται μεγάλη σημασία και στο θέατρο, το οποίο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το ιταλικό λαϊκό θέατρο του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Το 1728 εξάλλου δημιουργείται το πρώτο θεατρικό κτίριο στη Ζάκυνθο, στο Κάστρο, με έξοδα βενετσιάνων αξιωματούχων και ζακυνθινών ευγενών, με 300 θέσεις. Το θέατρο αυτό ζει μέχρι το 1790, χρονιά κατά την οποία εγκαταλείπεται η ζωή στην πόλη του Κάστρου. Το 1780 δημιουργείται το δεύτερο θεατρικό κτίριο, ξύλινο, στην πόλη του Αιγιαλού.
Τα πιο δημοφιλή ζακυνθινά θεατρικά είδη είναι οι ομιλίες και η όπερα. Οι ομιλίες ήταν ένα σπάνιο είδος λαϊκού θεάτρου. Προήλθε από την ανάμειξη του κρητικού θεάτρου και της ComediadellArte, είδος βενετσιάνικου θεάτρου, στο οποίο πρωταγωνιστούσαν μόνο άνδρες. Σ' αυτά τα έργα το συνηθισμένο θέμα ήταν η αντίθεση μεταξύ πλουσίων και φτωχών και οι ηθοποιοί φορούσαν μάσκα για να κρατούν την ανωνυμία τους. Οι συγγραφείς ήταν άγνωστοι για να μπορούν να σατιρίζουν ελεύθερα τα κακώς κείμενα της εποχής. Οι Ομιλίες παίζονταν σε πλατείες κατά την περίοδο των καρναβαλιών και αυτή η παράδοση συνεχίζεται έως και σήμερα.
Στον 19ο αιώνα η Ζάκυνθος φθάνει στο αποκορύφωμα της μουσικής ακμής της, αφομοιώνοντας και διαπλάθοντας τη μουσική κουλτούρα της Ευρώπης. Η έμφυτη αγάπη του Ζακυνθινού λαού για τη μουσική, οι ανεξίτηλες ενετικές επιρροές και το κλίμα του ρομαντισμού της Ευρώπης του 19ου αιώνα, βρίσκουν στη Ζάκυνθο την ιδανική τους συνισταμένη στη λατρεία της όπερας. Κορυφαίος και πιο σημαντικός συνθέτης όπερας ήταν ο Παύλος Καρρέρ, ο πρώτος Έλληνας "εθνικός" μουσουργός, ο οποίος κατέθεσε μία ολοκληρωμένη συλλογή από φωνητικά έργα με εθνικά θέματα, ελληνόγλωσσα λιμπρέτα, στίχους και μελωδίες εμπνευσμένες από τη δημοτική παράδοση. Οι πιο γνωστές του όπερες του ήταν ο"Μάρκος Μπότσαρης" και η "Κυρά Φροσύνη".
5. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Αναμφίβολα, και στη ζωγραφική οι ενετικές επιρροές είναι βαθιά ριζωμένες. Βασισμένοι στο πνεύμα των Κρητικών δασκάλων που εγκαθίστανται στο νησί από τα τέλη του 16ου αιώνα, Ζακυνθινοί ζωγράφοι φιλοτεχνούν έργα είτε σύμφωνα ακόμα με τη βυζαντινή παράδοση είτε σύμφωνα με την ιταλική τεχνοτροπία ή ακόμα συνδυάζοντας και τα δύο, δημιουργώντας έτσι σταδιακά δικό τους ύφος. Με δεδομένη, όμως, την οριστική κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους το 1669 και την άμεση πλέον καλλιτεχνική επίδραση της Βενετίας η αποδοχή όλο και περισσότερων δυτικών στοιχείων στη ζωγραφική τους είναι εκ των πραγμάτων αναπόφευκτη. Στις αρχές του 18ου αιώνα στα Επτάνησα οι συνθήκες είναι ήδη ώριμες για την πλήρη εφαρμογή της ιταλικής τέχνης και ειδικότερα της όψιμης Αναγέννησης και του Μπαρόκ στη θρησκευτική ζωγραφική. Έτσι, τα κοσμικά στοιχεία εισάγονται στην τεχνοτροπία και κυριαρχούν πλέον οριστικά, οι εικονιζόμενες μορφές και τα ζωγραφικά θέματα αποτυπώνονται τρισδιάστατα και με προοπτική, ενώ οι κινήσεις τους χαρακτηρίζονται από έντονο συναισθηματισμό και θεατρικότητα. Παράλληλα, εγκαταλείπεται η παραδοσιακή βυζαντινή τεχνική της αυγοτέμπερας πάνω σε ξύλο και επικρατεί η ελαιογραφία σε μουσαμά.
Οι καλλιτέχνες της επτανησιακής αναγέννησης θέλουν τους αγίους, όπως και τους ανθρώπους, όχι μεταφυσικούς αλλά ζωντανούς και χαρούμενους, να εκφράζουν την ζωή και την αισιοδοξία. H τάξη των ευγενών, κυρίως όμως η ανάπτυξη της αστικής τάξης, εξηγεί και την άνθηση του κοσμικού είδους της προσωπογραφίας στα Επτάνησα, από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα. Τα στοιχεία που τη συνοδεύουν τονίζουν το επάγγελμα και τη θέση του ατόμου μέσα στην κοινωνία.
Έναρξη και αφετηρία της Επτανησιακής Σχολής στη ζωγραφική αποτελεί ο Παναγιώτης Δοξαράς, ο οποίος εγκαινιάζει την επτανησιακή ζωγραφική. Κυρίαρχη μορφή της τέχνης στα Επτάνησα του 18ου και των αρχών του 19ου αιώνα, ο Νικόλαος Κουτούζης καλλιέργησε κυρίως τη θρησκευτική σκηνή, ενώ μαζί με τον Νικόλαο Καντούνη αποτελούν τους θεμελιωτές της κοσμικής ζωγραφικής και ιδιαίτερα της προσωπογραφίας.
6. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Περπατώντας σε λίγες μέρες στους δρόμους της Ζακύνθου θα συνειδητοποιήσουμε ότι η κατοχή των Επτανήσων από τους Βενετούς, παρά τους καταστροφικούς σεισμούς που αλλοίωσαν την όψη του νησιού, έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της επτανησιακής αρχιτεκτονικής που υιοθέτησε την αρχιτεκτονική της Αναγέννησης και αργότερα του νεοκλασσικισμού,. Η επιρροή των Ενετών, σε συνδυασμό με την οικονομική άνθηση, είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μίας χρυσής τριακονταετίας μεταξύ 1840 και 1870. Η πρωτεύουσα της Ζακύνθου ήταν τότε γεμάτη πανέμορφα διώροφα και τριώροφα αρχοντικά με φίνες αψίδες, εκκλησίες και υπέροχα νεοκλασικά κτίρια.
Καθοριστικό παράγοντα στη σημερινή μορφή της αρχιτεκτονικής και της ρυμοτομίας του νησιού έπαιξαν οι καταστρεπτικοί σεισμοί, με κυριότερο αυτόν του 1953. Ο σεισμός αυτός ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος του νησιού εξαφανίζοντας κτίρια και μνημεία αξιόλογης ιστορικής σημασίας, όπως το θέατρο «Φώσκολος» που σχεδίασε το 1875 ο Γερμανός αρχιτέκτονας Τσίλλερ, ένα από τα ωραιότερα θέατρα της ανατολικής Μεσογείου.
Μετά από αυτό το γεγονός η πόλη ξαναχτίστηκε σχεδόν εξ' αρχής και έγιναν προσπάθειες για να ξαναχτιστεί σύμφωνα με την παλαιά παράδοση. Η φτώχεια όμως και οι συνθήκες εκείνης της εποχής δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί αυτό στον επιθυμητό βαθμό. Εντούτοις, τα χνάρια του βενετσιάνικου παρελθόντος του νησιού διακρίνονται ακόμα στην ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου, όπου οι Ποπολάροι έκαψαν και το LibroD’ Oro των ευγενών. Χαρακτηριστικό σημείο αποτελεί η πλατεία Σολωμού, όπου δεσπόζουν τα νεοκλασικά κτίρια. Στην οδό Λουκά Καρρέρ 19, σε κοντινή απόσταση από την πλατεία Σολωμού, δεσπόζει το επισκέψιμο αρχοντικό Ρωμά, κτίριο του 1660, που αντανακλά τον τρόπο ζωής της παλαιάς αριστοκρατικής τάξης του νησιού. Παραπάνω στη γραφική συνοικία της Μπόχαλης δημιουργούνται εικόνες από άλλη εποχή, ενώ στη σκιά του λόφου του Στράνη, στον οποίον ο εθνικός μας ποιητής εμπνεύστηκε τον εθνικό ύμνο, δεσπόζει άγρυπνο το ενετικό κάστρο. Το Κάστρο έχει μεγάλη ιστορική σημασία, καθώς στο εσωτερικό του τα χρόνια της Ενετοκρατίας βρισκόταν η πρωτεύουσα του νησιού. Το πέρασμα των χρόνων όμως και οι πολλοί καταστρεπτικοί σεισμοί αλλοίωσαν την μορφή της παλιάς πόλης, από την οποία σήμερα διασώζονται ελάχιστα δείγματα.
Τα μόνα κτίρια που διασώθηκαν από τον σεισμό και αργότερα αναστηλώθηκαν είναι οι εκκλησίες που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον τόσο για την εξωτερική τους μορφή όσο και για τον εσωτερικό διάκοσμο, στολισμό και πλούτο τους. Το στοιχείο που χαρακτηρίζει τις εκκλησίες της Ζακύνθου είναι τα καμπαναριά, τα οποία αποτελούν απαραίτητο και χαρακτηριστικό συμπλήρωμα για κάθε εκκλησία. Είναι συνήθως χτισμένα δίπλα στις εκκλησίες και σχηματίζουν μικρούς πύργους.
Η εκκλησία του Αγίου Διονυσίου εντοπίζεται εύκολα από το πανύψηλο καμπαναριό. Άλλοι παραδοσιακοί ναοί που αξίζουν την προσοχή μας είναι ο ναός του Αγίου Μάρκου, η μοναδική καθολική εκκλησία του νησιού και ο ναός του Αγίου Νικολάου του Μώλου στην πλατεία Σολωμού, το μόνο κτίριο ενετικού ρυθμού που σώθηκε από τον σεισμό του 1953 και ανοικοδομήθηκε διατηρώντας τα αρχικά του χαρακτηριστικά.
Ελπίζουμε το σύντομο αυτό οδοιπορικό να σας εξοικείωσε με το νησί που σύντομα θα επισκεφτείτε, ώστε να απολαύσετε ακόμα περισσότερο τις βόλτες και τις ξεναγήσεις!
7. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Έχετε ακούσει ζακυνθινούς να μιλάνε; Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Ζάκυνθο θα ακούμε καθημερινά το ιδιαίτερο τοπικό γλωσσικό ιδίωμα, που χρωματίζεται έντονα από έναν επισεσυρµένο φραστικό τονισµό και περιλαμβάνει πολλές ιταλικές λέξεις. O γλωσσικός δανεισµός γενικά αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των γλωσσών, καθώς είναι απόρροια επιρροής και επαφής των γλωσσών. Η πληθώρα των δάνειων λέξεων στο ιδίωµα της Ζακύνθου οφείλεται στην μακραίωνη παρουσία των βενετσιάνων κατακτητών στο νησί, στο γόητρο της γλώσσας και τον ανώτερο πολιτισμό τους και στους ζακυνθινούς που φοιτούσαν στα πανεπιστήμια της Ιταλίας, οι οποίοι επανερχόμενοι στο νησί τους μετέδιδαν λέξεις του γραπτού και καθομιλουμένου λόγου των λογίων Ιταλών.
Υπάρχουν διάφορα είδη δανείων στο ζακυνθινό ιδίωμα. Τα αναγκαία δάνεια εισρέουν µαζί µε την εισαγωγή νέων προϊόντων, νέων αντικειµένων, νέων ιδεών και εννοιών, που έρχονται να καλύψουν ελλείψεις και κενά στην αποδέχτρια γλώσσα. Αντίθετα, τα δάνεια πολυτελείας δεν είναι απαραίτητα για να καλύψουν ονοµασίες αντικειµένων ή προϊόντων και ιδεών. Η γλώσσα υποδοχής διαθέτει τις αντίστοιχες ονοµασίες, όµως δανείζεται λέξεις για λόγους κοινωνικούς ή ψυχολογικούς. Προσαρμοσμένα χαρακτηρίζονται τα δάνεια που µε την επίδραση του φωνολογικού και µορφολογικού συστήµατος της αποδέκτριας γλώσσας ολοένα προσαρµόζονται σύµφωνα µε τη δοµή του συστήματος αυτής. Αντιθέτως στα µη προσαρµοσµένα αναγνωρίζεται ευκολότερα η ξένη καταγωγή τους.
Στο σημασιολογικό τοµέα του Ζακυνθινού ιδιώµατος διακρίνουμε ένα πλούτο από δάνειες λέξεις που εκφράζουν πολλές πλευρές της καθημερινής ζωής, αγγίζουν συναισθήματα όπως χαρά και λύπη, πλαισιώνουν τη μουσική, τη διασκέδαση, τα τραγούδια, τις εµπορικές και οικονοµικές συναλλαγές, εισχωρούν στην οικογενειακή, γεωργική και ναυτική ζωή.
Παρόλη την ποσότητα και ποικιλία των δανείων δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες αυτές οι δάνειες ομορφαίνουν και εμπλουτίζουν το ιδίωµα του Ζακυνθινού, χωρίς όµως να αλλοιώνουν ή να παραμορφώνουν τη γλώσσα του.
8. ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΗ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ
Μήπως πείνασε κανείς; Κρατήστε την όρεξή σας, γιατί θα έχουμε τη δυνατότητα τις ημέρες της παραμονής μας στο Φιόρο του Λεβάντε να απολαύσουμε την παραδοσιακή κουζίνα της Ζακύνθου που βασίζεται στην μεσογειακή κουζίνα και έχει έντονη την επίδραση της ιταλικής κουζίνας. Οι περισσότερες ζακυνθινές συνταγές βασίζονται στο λάδι, στο σκόρδο, στο κρασί, την τομάτα και το λεμόνι, που είναι τα αγαπημένα προϊόντα των κατοίκων.
Ένα ονομαστό ζακυνθινό φαγητό είναι “η Σοφιγαδούρα”, κρέας κοκκινιστό, με κρεμμύδια, αρκετά σκόρδα, ντομάτες, πατάτες και λίγο λευκό κρασί. Φημισμένα είναι τα «Μπουτρίδια». Ψήνονται στο ταψί συνήθως φρέσκα φασολάκια, σέσκουλα, πατάτες, μπάμιες και ό,τι άλλο λαχανικό υπάρχει με μπόλικο σκόρδο και ντομάτα. Ένα φαγητό συνδεδεμένο με τα Χριστούγεννα είναι οι πολπέτες και μπροκολίνες, δηλαδή κεφτέδες με μπρόκολα, συνταγή με ιταλικές επιρροές, ενώ πασχαλινή σπεσιαλιτέ των Ζακυνθινών είναι “το Σγατζέτο”, μαγειρίτσα και γαρδούμπα μαζί με χοιρομέρι.
Περιβόητα είναι και τα γλυκίσματα, όπως το παστέλι, οι μάντολες και το ονομαστό ζακυνθινό μαντολάτο, το οποίο αποτελούσε τυπικό επιδόρπιο των Βενετσιάνων, απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία του. Παρασκευάζεται με ασπράδια αβγών, μέλι και αμύγδαλο και καταναλώνεται από τους Ζακυνθινούς, και όχι μόνο, κυρίως κατά την περίοδο του Καρναβαλιού. Εκτός από το Ζακυνθινό μαντολάτο στη Ζάκυνθο και ιδιαίτερα στα πανηγύρια θα συναντήσουμε ένα ακόμη αγαπημένο γλυκό των Ζακυνθινών, τη Φιτούρα, που φτιάχνεται από σιμιγδάλι και νερό, τηγανίζεται σε ελαιόλαδο και περιχύνεται με ζάχαρη και κανέλα.
Δείτε τις εικόνες (14)
View the embedded image gallery online at:
https://www.arsakeio.gr/gr/ekali/ekali-junior-high-a/educational-programs/32750-to-enetiko-xrwma-ston-politismo-ths-zakynthou#sigProId187557edb6
https://www.arsakeio.gr/gr/ekali/ekali-junior-high-a/educational-programs/32750-to-enetiko-xrwma-ston-politismo-ths-zakynthou#sigProId187557edb6
Βενετία
