Τα παραμύθια άρχιζαν παλιά με τη φράση «Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη…». Η Επανάσταση του 1821 δεν είναι παραμύθι αλλά ιστορικό γεγονός. Αυτό που μας συνδέει με τους αγωνιστές του ’21 είναι μια κλωστή, κόκκινη κι αυτή. Έχει το χρώμα του αίματος και της ελευθερίας. Η 25η Μαρτίου είναι η μέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας και η επέτειος της Επανάστασης. Αυτή την περίοδο η φύση ξυπνάει και βάζει τα καλά της. Τα χελιδόνια επιστρέφουν. Τα παιδιά βγάζουν τον «Μάρτη», την κόκκινη και χρωματιστή κλωστή, από τα χέρια τους και την αφήνουν στα δέντρα, για να την πάρουν τα χελιδόνια και να χτίσουν τις φωλιές τους. Την κλωστή του ’21 πρέπει και ‘μείς να την κρατάμε στην ψυχή μας. Κι όταν έρθουν τα δικά μας χελιδόνια, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, να τους την παραδώσουμε για να χτίσουν τις φωλιές τους και να φέρουν την άνοιξη στην πατρίδα μας. Άλλωστε παράδοση δεν μόνο είναι αυτό που παραλαμβάνουμε, αλλά αυτό που θα παραδώσουμε.
201 χρόνια μετά από την Επανάσταση του 1821... Ο Πόλεμος είναι πάλι παντού. Βιώνουμε τις επιπτώσεις ενός πολέμου στη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε η φλόγα της Επανάστασης. Στην Οδησσό της Ουκρανίας η Φιλική Εταιρεία άναψε τη φλόγα. Η φλόγα αυτή θα είναι πάντα αναμμένη όσο θα υπάρχουν λαοί που μάχονται για ελευθερία. Μια φλόγα που μας διδάσκει ότι ο πόλεμος είναι κακός, αλλά η δουλεία χειρότερη. Είναι η τελευταία καταφυγή για κάθε λαό που θέλει ειρήνη κι ελευθερία. Γι’ αυτούς τους λαούς ο Παλαμάς έπλεξε το εγκώμιο: «Τι κι αν του πολέμου το χορό χορεύω, γονατιστός ειρήνη εσέ λατρεύω». Αυτά όμως πρέπει να τα γνωρίζουμε. Διότι η λήθη απομακρύνει από την αλήθεια.
Γι’ αυτό το ’21 -πλην άλλων πολλών- μάς διδάσκει πως για να επαναστατούμε πρέπει πρώτα να μορφωθούμε. Οι αγωνιστές λίγο μετά από την ελευθερία, ζήτησαν και δημοκρατία με το κίνημα του Συντάγματος το 1843. Επαναστατούμε για να κάνουμε καλύτερα, όχι χειρότερα τα πράγματα. «Γιατί κ' η αναρχία, ομοιάζει την σκλαβιά, να ζούμε σαν θηρία, είν' πλιο σκληρή φωτιά», τραγουδά ο Ρήγας στον «Θούριο». Το ’21 μας διδά-σκει επίσης πόσο σημαντική είναι η συνέχεια της κόκκινης κλωστής του «παραμυθιού» που λέγεται ελευθερία. Χάρη στους Δασκάλους τους Γένους οι ραγιάδες θυμήθηκαν ότι είναι Έλληνες και συνειδητοποίησαν τον αγώνα τους ως συνέχεια του αγώνα των Βυζαντινών κατά των Οθωμανών, αλλά και του αγώνα των Αρχαίων κατά των Περσών. Πίστευαν ότι κι αυτοί, σαν νέοι Σαλαμινομάχοι, πολεμούσαν για την ελευθερία τους εναντίον των Οθωμανών που κι αυτοί, όπως οι Πέρσες, έρχονταν από την Ανατολή. Γι’ αυτό και πολλοί εξ αυτών προσφωνούσαν τους Τούρκους Περσιάνους. Αλλά κι όσα γράφει ο Κοραής στο «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» μόνο Έλληνες κατά το πνεύμα και την ψυχή θα μπορούσαν να τα αποδεχθούν: «Πολεμήσατε λοιπόν, ω μεγαλόψυχα και γενναία τέκνα των παλαιών Ελλήνων όλοι ομού ενωμένοι τους βαρβάρους της Ελλάδος τυράννους. Ο κόπος είναι μικρός παραβαλλόμενος με την δόξα, η οποία θέλει σάς εξισώσει με τους ήρωας του Μαραθώνος, της Σαλαμίνος, των Πλαταιών, των Θερμοπυλών, τους ακαταμαχήτους προγόνους σας». Ιδιαίτερο ήταν το αρχαιοελληνικό πάθος των ναυτικών, που οι πλείστοι ήσαν αρβανιτόφωνοι και οι οποίοι έδιναν στα πλοία και στα παιδιά τους αρχαιοελληνικά ονόματα: «Άρης», «Θεμιστοκλής», «Αγαμέμνων» κ.λπ. Ο Κων. Κανάρης, για παράδειγμα, είχε δώσει στους γυιους του ακόλουθα αρχαιοελληνικά ονόματα: Νικόλαος, Θεμιστοκλής, Θρασύβουλος, Μιλτιάδης, Λυκούργος, Αριστείδης!

Περισσότερα...