Κλικ στις εικόνες για μεγέθυνση

Μια Ελλάδα «έαρ σαν πάντα»!

Τα χελιδονίσματα είναι κάλαντα που έψαλαν παιδιά στην αρχαία Ελλάδα, στην αρχή της άνοιξης. 

Τα παιδιά τραγουδάνε και στις μέρες μας τα χελιδονίσματα, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, την 1η ή την 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας. Πρόκειται για έθιμο, το οποίο κατάγεται από την αρχαιότητα, όπως αποδεικνύεται από το χελιδόνισμα (άσμα της χελιδόνας) το οποίο παραδίδει ο Αθήναιος περί το 200 μ.Χ. αλλά ανάγεται σε πολύ παλαιότερα χρόνια.

Σε πολλά άλλα άσματα των ημερών αυτών απευθύνονται χαιρετισμοί προς το έαρ και απαγγέλλονται επωδές για να διώξουν τον χειμώνα «Ίδε το έαρ το γλυκύ πάλιν επανατέλλει, φέρον υγείαν και χαράν και την ευημερίαν». 

Αλλά η άνοιξη είναι συνδυασμένη και με τους χαιρετισμούς προς την Παναγία, αφού τις Παρασκευές της Σαρακοστής οι ευωδιές συμπλέκονται με τις ψαλμουδιές σε Εκείνη, την οποία ο Κύπριος Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος χαιρέτισε με το δικό του τρόπο, που συνδέει την Παναγία με τα χελιδονίσματα: «Χαίρε αγία χελιδών, δι’ ης το σωτήριον έαρ προς ημάς παρεγένετο». Και το «σωτήριον έαρ» δεν είναι άλλος από τον Σωτήρα Χριστό, ο οποίος μέσα στην άνοιξη έρχεται, με την γιορτή του Ευαγγελισμού, και μέσα στην άνοιξη πάσχει, γι’ αυτό και το «Ω γλυκύ μου έαρ» της Παναγίας εξακολουθεί να συγκινεί και τους πιο σκληρόκαρδους, έστω προς καιρόν.

Αλλά η άνοιξη σηματοδοτεί και την ανάσταση του Ελληνικού Έθνους, με την Επανάσταση που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1821 και οδήγησε στην δημιουργία του νέου Ελληνικού Κράτους.

Έκτοτε, τον Ελληνισμό δεν τον άφησαν οι περιπέτειες κι οι συμφορές. Όμως, παρά τις αντιξοότητες, ο λαός της άνοιξης είχε πάντα προ οφθαλμών του το Ελυτικόν:  «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις»

Από τη Διεύθυνση

Στις 30 Ιανουαρίου τιμούμε την μνήμη των Τριών Ιεραρχών, οι οποίοι είναι προστάτες της Παιδείας και των Γραμμάτων.
Άνθρωποι με ανοιχτούς πνευματικούς ορίζοντες, οι Πατέρες της Εκκλησίας τονίζουν κατ’ επανάληψιν στα κείμενά τους την αξία της αρχαίας ελληνικής παιδείας
Τα βασικά στοιχεία της αληθινής παιδείας για τους πεφωτισμένους Ιεράρχες είναι: η αγάπη, η ελευθερία και ο σεβασμός του ανθρώπινου προσώπου. Ο διάλογος είναι το καλύτερο μέσο για να επιτευχθεί ο σκοπός της αγωγής.
Η παιδεία για να είναι πετυχημένη πρέπει να μιλά στις ψυχές, να τις κάνει να χαίρονται, να ονειρεύονται, να δημιουργούν. Να είναι όπως προτείνουν οι σοφοί πατέρες δρόμος απελευθέρωσης και όχι διαδικασία εξαναγκασμού και ανελευθερίας.
Στους δύσκολους καιρούς της κρίσης που ζούμε, το μήνυμα τους είναι επίσης ριζοσπαστικό και κοινωνικό.
Στηρίζουν με κάθε τρόπο τους φτωχούς, τους κυνηγημένους και τους απροστάτευτους της εποχής τους. Η περιθωριοποίηση των κοινωνικά αδύνατων δεν συνάδει με το ορθόδοξο ήθος. Κάθε άνθρωπος αποτελεί ανεπανάληπτη προσωπικότητα, είναι εικόνα του Θεού.

Περισσότερα...

Οι Τρεις Ιεράρχες τιμήθηκαν στο Α’ Αρσάκειο Λύκειο Ψυχικού με τα μάτια στραμμένα στη Σιέρα Λεόνε.
Οι Τρεις Ιεράρχες των Γραμμάτων και της Παιδείας είναι αυτοί που ενσάρκωσαν στον μέγιστο βαθμό την αγιότητα, την παιδεία, την κοινωνική προσφορά, την ιεραποστολή.
Γι’ αυτό και το Α’ Αρσάκειο Λύκειο τίμησε τη μνήμη τους και την Γιορτή της Παιδείας, ενισχύοντας την Ορθόδοξη Ιεραποστολή στη Σιέρα Λεόνε, εκεί όπου σήμερα αναπτύσσεται μια Ορθόδοξη Κοινότητα με παιδεία και πολιτισμό.
Οι μαθητές του Α’ Λυκείου ενισχύοντας οικονομικά τους ορθοδόξους της Σιέρα Λεόνε, καταθέτουν τη δική τους αγωνία για «τα πάθια και τους καημούς» του Τρίτου Κόσμου, ο οποίος αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα σ’ ένα πλήθος αντιξοοτήτων.

Περισσότερα...

O Mίλτος Σαχτούρης στο ποίημα του “Τα λυπημένα Χριστούγεννα των ποιητών” γράφει: “σκέπτομαι τόσα δυστυχισμένα Χριστούγεννα...”.
Και πραγματικά, αν στρέψεις τα μάτια σου στον κόσμο θα δεις μεγάλη δυστυχία. Η “επί γης ειρήνη” μοιάζει άπιαστο όνειρο. Ο Σαχτούρης συμπεριλαμβάνει ως θύμα του πολέμου και τον Χριστό: “...και πέφτει η οβίδα στη φάτνη του μικρού Χριστού” (Χριστούγεννα 1948). Αν ο Χριστός ταυτίζεται με κάθε άνθρωπο, τότε και για Κείνον τα Χριστούγεννα στον σύγχρονο κόσμο είναι λυπημένα.
«Δεν έχουν τέλος τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», λέει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Όμως το αστέρι της Βηθλεέμ, που προσωρινά χάνουμε, θα ξαναεμφανιστεί και η ελπίδα θα θεριέψει και πάλι. Αρκεί να μείνουμε αταλάντευτοι στην απόφασή μας να βρισκόμαστε σε αληθινή κοινωνία με το συνάνθρωπό μας. Και το αστέρι θα μας οδηγήσει σ’ αυτή την πορεία για συνάντηση του άλλου.
Έτσι εμείς με τους μαθητές μας σκεφτήκαμε να κάνουμε το ελάχιστο για τα Χριστούγεννα κάποιων συνανθρώπων μας. Οι μαθητές μας συγκέντρωσαν χρήματα για την Σιέρα Λεόνε και την εκεί Ορθόδοξη Ιεραποστολή, ώστε να συμβάλουν στην ανακούφιση του πόνου, κυρίως των παιδιών, από την φτώχεια και την μάστιγα του ιού Έμπολα.
Επίσης, συγκέντρωσαν τρόφιμα για να συνεισφέρουν στον καθημερινό αγώνα του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου του Ναού της Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη, για σίτιση εκατοντάδων απόρων και εξασφάλιση των απαραίτητων για πολλές οικογένειες.
Το πιο σημαντικό είναι ότι γίνεται συνείδηση σε όλους μας ότι δεν θυμόμαστε τους συνανθρώπους μας μόνο τις γιορτές.
Κι ακόμα να ευχαριστούμε γι΄αυτά που έχουμε και τα οποία για τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη μας είναι αδιανόητα.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας θυμόμαστε τους πάσχοντες συνανθρώπους μας όπου γης.
Τουλάχιστον με την αγαπητική μνήμη μας να μην τους προσπεράσουμε...