«…ιερείς και πουλιά να τραγουδούν το χαίρε»

 xairetismoi
Την εικόνα φιλοτέχνησε η μαθήτρια της Α΄ Λυκείου του 
Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού 

Σούτη Κωνσταντίνα-Αθηνά.
Κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση.

Η ακολουθία των Χαιρετισμών, που ψάλλεται στους ναούς τις Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής είναι ίσως η πιο λαοφιλής ακολουθία της Εκκλησίας.  
Ο πολύς λαός ίσως δεν ξέρει πολλά πράγματα για το ιστορικό της συνθέσεως του «Ακαθίστου Ύμνου», ούτε για τον πιθανό ποιητή του. Ξέρει μόνο και προσέχει ότι τα «χαίρε» στην ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ απευθύνονται την άνοιξη, που όλα ανθίζουν και αισθάνεται τέτοια οικειότητα προς την Παναγία, σα να είναι Αυτή η μητέρα όλων.


Η τμηματική ανάγνωση του Ύμνου σε 4 στάσεις (από 6 οίκους την κάθε φορά) και στο τέλος η επανάληψη και των 24 οίκων, βοηθάει τους πιστούς να «χαιρετίζουν» την Θεοτόκο, ως ο αρχάγγελος, με αλλεπάλληλα «χαίρε» που δίνουν κάποτε την εντύπωση ότι συντροφεύουν λαϊκά δίστιχα με ομοιοκαταληξία.

Οι Χαιρετισμοί ενέπνευσαν πολλούς καλλιτέχνες, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι έκαναν τους δικούς τους «χαιρετισμούς», χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από την ανεπανάληπτη φόρμα των Χαιρετισμών της Θεοτόκου.

drast paideias
                                                        Πατήστε στην εικόνα για να δείτε τις δραστηριότητες παιδείας


Έκθεση υλικού για την 28η Οκτωβρίου 1940


Εορτή 28ης Οκτωβρίου 1940
Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος
να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος
λίγο φαΐ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση
(Ελύτης, Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας)

Έχει δίκιο ο ποιητής. Τόσα αρκούν. Αλλά, μάλλον, παραμένει αδικαίωτος....
Εργασίες μαθητών στο πλαίσιο δραστηριότητας «Δημιουργία διαδραστικής χριστουγεννιάτικης κάρτας στο πολυμεσικό προγραμματιστικό περιβάλλον Scratch» στο εργαστήριο Πληροφορικής.

Τα Χριστούγεννα ταυτίστηκαν με το πολύ, και το λίγο είναι αδιανόητο.
Κι έτσι φτάσαμε στα Χριστούγεννα της κατανάλωσης, ενώ το μήνυμα της φάτνης είναι το ακριβώς αντίθετο: “η εσχάτη πτωχεία”.
Μέσα στη γενικότερη κρίση πολλές είναι οι φωνές που προτρέπουν αντίσταση στο πνεύμα της κατανάλωσης, το οποίο τελικά μόνο δεινά σωρεύει. Οικονομικά, αλλά –κυρίως– ψυχικά, αφού το καταναλώνειν δεν έχει τέλος και οι εξαρτήσεις πληθύνονται.
Τα Χριστούγεννα θα πρέπει να τα δούμε –όπως τα βλέπουμε– ως γιορτή αγάπης, αλλά μιας αγάπης συγκεκριμένης κι όχι συγκεχυμένης. Μιας αγάπης πρώτα προς τον εαυτό μας, ο οποίος δεν μπορεί να είναι καταναλωτική μονάδα. Της αγάπης προς τους κοντινούς μας ανθρώπους, που δεν είναι κι αυτοί καταναλωτικά όντα, αλλά πρόσωπα, ψυχοσωματικές οντότητες. Της αγάπης προς τον οιονδήποτε άλλο, ο οποίος ίσως δεν έχει “λίγο φαΐ λίγο κρασί” και εναπόκειται στη δική μας μέριμνα να έχει.
Κι ακόμα πρέπει, ίσως, να προσέξουμε και την κατανάλωση σχέσεων, δηλαδή σχέσεων επιδερμικών κι όχι αληθινών. Τέτοιες σχέσεις διασκεδάζουν πρόσκαιρα τη μοναξιά, όπως ακριβώς τα ψώνια, αλλά δεν την εξαλείφουν, γιατί απλώς δεν μπορούν.